ต่อ ๆ ๆ ๆ
จงอินมองหน้าคยองซูเล็กน้อย
ก่อนนำจมูกเป็นสันทาบทับลงที่แก้มเนียน สูดกลิ่นกายที่หอบอบอวนเข้าปอด อย่างเคลิบเคลิ้ม
แล้วเลื่อนลงต่ำเรื่อย ๆ อย่างไม่สนใจแรงขัดขืน ....
“หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้”
คยองซูออกแรงผลักจงอินให้ออกห่าง
จงร่างสูงเสถอยหลังออกไป แต่ไม่ทันที่คยองซูจะได้หลบหนี ก็โดนมือ
หนาคว้าเข้าที่ข้อมือ
แล้วออกแรงเหวี่ยงจนร่างที่บอบบางล้มลงที่เตียง
คยองซูมองใบหน้าหล่อนั้นอย่างหวาดกลัว
ยิ่งเมื่อเห็นว่ามือหนาจัดการแกะกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ด
ก็รับรู้ได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป... คยองซูถอยออกห่างจนหลังติดกับหัวเตียง
ดวงตาที่มีความมุ่งมั่นเริ่มกระสับกระส่ายเป็นความหวาดกลัวเข้ามาแทน ...
“มึงจะหนีไปไหน”
จงอินก้าวขึ้นเตียงอย่างเชื่องช้า
โดยที่ร่างกายเบื้องบนเปลือยเปล่า มือหนารีบจับแขนเล็กนั่นไว้ เมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังจะลงจากเตียงไปอีก
“ยังจะหนีอีกหรอ
มึงเองก็เป็นเมียกูแล้วนะ”
จงอินทุ่มคยองซูลงเตียงอีกครั้ง
แล้วทาบทัยริมฝีปากร้อนผ่าวที่คอขาวทันที ...
“หยุดนะ หยุด ! เราไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”
คยองซูพยายามห้ามอีกคนด้วยเสียงที่สั่นเครือ
ตามด้วยหยดน้ำตาสีใสที่ค่อยๆไหลริน ... แต่จงอินก็ยังไม่หยุด
ยิ่งเพิ่มความรุนแรงเข้าไปอีก
“ปล่อย ! ปล่อยได้แล้ว ฮึก ! คยองซูไม่รักพี่จงอินแล้ว ไม่ได้รักแล้ว”
คยองซูพูดทั้งน้ำตา
ตั้งใจเน้นทุกคำให้อีกฝ่ายได้ยิน ... จงอินชะงักกับคำพูดนั้น
เงยหน้าขึ้นมองสายตาคยองซูอย่างไม่พอใจ ... แล้วก็ยิ้มมุมปากอย่างหาสาเหคุไม่ได้
“หึ ! ไม่รักกูแล้วงั้นหรอ มึงแน่ใจหรอคยองซู”
จงอินตอบกลับอย่างเยือกเย็น
สายตามุ่งมั่น...มั่นใจกับคำพูดของตนอย่างท่องแท้
“ใช่ ! คยองซูไม่รักพี่จงอินแล้ว ปล่อย !”
คยองซูพยายามจะลุกขึ้น แต่ถูกอีกคนขึ้นค่อมจนลุกไปไหนไม่ได้
แม้จะไม่มีทางรอด แต่ก็ยังพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดพ้น
“กูจะไม่ปล่อย และกูจะไม่หยุด”
จงอินก้มลงประทับจูบกับริมฝีปากบางอย่างร้อนแรง
แม้จะไม่ได้รับความร่วมมือ แต่เพียงแค่สนองความต้องการของตนก็พอแล้ว
จะเป็นการฝืนใจใครก็ไม่สน
พัวะ !
แรงกระแทกจากมือบางฝาดลงที่ใบหน้าหล่อจนรู้สึกแสบไปทั่วใบหน้า
จงอินเงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธ บีบแขนเล็กจนแทบจะหักขามือ ...
คยองซูได้แต่กัดฟันทนรับความเจ็บที่ตนได้รับ ...
“ปล่อย ปล่อยคยองซูเถอะ”
คยองซูพูดออกมาโดยที่ไม่มองจงอินแม้แต่น้อย
ความเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและหัวใจรุมทำร้ายร่างที่บอบบางจนแทบจะทนไม่ไหว ...
“มึงกล้ามากนะที่ตบหน้ากู”
จงอินกระแทกเสียงใส่หน้าคยองซู จนอีกคนต้องหลับตาเพราะความกลัว
.... จนเมื่อรู้สึกว่าร่างกายตัวเองโดนล่วงเกินอีกครั้ง เขาจึงออกแรงดิ้นอีก
ตุบ !
ความจุกดันขึ้นจนถึงขั้วหัวใจ ... ร่างเล็กนอนขดงออย่างไร้เรี่ยวแรง
... แรงอัดจากกำปั้นหนาพุ่งตรงสู่ท้องจนจุกไปหมด ... ไม่มีแม้แต่แรงจะเอ่ยปากพูด
หรือจะขยับไปไหนได้ ... คยองซูหลับตา แล้วใช้มือกุมท้องของตัวเอง
อย่างไม่รู้จะทำเช่นไร ... เจ็บ ... เจ็บเหลือเกิน !
“มึงยังจะพยายามหนีอีกไหม”
จงอินจับคยองซูให้หงายขึ้น แล้วถอดกางเกงออกโดยไม่ขออนุญาต...คยองซูที่ยังคงเจ็บอยู่
ไม่อาจจะห้ามปราบใด ๆ ได้อีกแล้ว นั่นยิ่งทำให้ จงอินได้ใจ ทำอะไรตามใจชอบตนเอง ..
จงอินยืนขึ้นเต็มความสูง
แล้วจัดการถอดกางเกงของตัวเองออกทันที ... เผยให้เห็นแกนกายที่ชูชันเต็มที่
“ทำเป็นสำออย
มึงกับกูก็เคยเอากันตั้งบ่อย มึงจำไม่ได้รึไง”
“อึก !”
จงอินกดแกนกายของตนเข้าช่องทางลับของคยองซูอย่างรวดเร็ว
... ครั้งเดียวมิด !
“อ่าส์ ... คิดถึงจัง !”
จงอินพูดออกมาเบา ๆ แล้วเริ่มขยับสะโพกเข้าออก
โดยไม่สนใจร่างที่กำลังดิ้นอยู่ใต้ร่างตน
“อ๊ะ อ่ะ อ่ะ อ่ะ อ๊า”
มือแกร่งจับยึดกับเอวบางไว้แน่น...แล้วเริ่มขยับแกนกายเข้าออกเร็วขึ้นกว่าเดิม
ร่างสูงหลับตาพริ้มเพราะรับรู้ได้ถึงความสุขที่ไม่ได้สัมผัสมานาน ... ช่องทางเล็ก
ๆ นี้ ติดรัดแกนกายเขาได้ดีทีเดียว ... ไม่แตกต่างไปจากครั้ง ๆ เท่าไหร่เลย ...
“อือออ ... คยองซู มันรัดดีจัง
มันยังคงเป็นแค่กูเท่านั้นสินะ”
คำถามที่ไม่ได้หวังคำตอบใด ๆ
เพียงแค่พูดไปตามอารมณ์และความพอใจของตัวเองเท่านั้น
“อ่ะ อ๊า อ๊า อ่า อ่ะ อ่ะ อ่ะ ”
จังหวะรักเพิ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย
ๆ ...
สะโพกแกร่งส่งจังหวะที่กระชั้นถี่ขึ้นทุกทีตามแรงปรารถนาของตน ...
และร้องครางออกมาจนแทบลืมหายใจไปเลยทีเดียว
“อ๊ะ ... อ่ะ อ๊า อ๊า อ๊า อ๊ะ อื้ออออ
อ๊าส์ !!!”
เสียงครางลากเสียงยาวจนสิ้นเสียงลง
... จงอินปลดปล่อยน้ำแห่งกามอารมณ์จนไหลหยาดเยิ้มเต็มช่องทางรักของอีกคน ...
คยองซูสลบไปในทันทีด้วยเหนื่อยล้า
และความเจ็บจากการถูกขืนใจ ... จงอินถอนหายใจแล้วเพ่งมองร่างของคยองซูอีกครั้ง ...
ค่อย ๆ จับร่างที่แน่นิ่งให้นอนในท่าที่สบาย แล้วหยิบผ้าห่มขึ้นมาพาดทับร่างบางนี้ไว้
... พร้อมกับก้มลงจุมพิตที่หน้าผากมน แล้วก้าวออกจากห้องไป ...
กลับไปเม้นเลย !!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น