NC - KrisLay
เนื้อหานี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง
ที่ผู้อ่านอาจอยากฆ่าไรท์เตอร์ได้ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ
เสื้อเชิดสีดำร่วงหลนกองลงที่พื้น
พร้อมกับร่างสูงที่เคลื่อนตัวขึ้นเตียงอย่างเชื่องช้า ก่อนจับให้ร่างเล็กที่นอนคุดคู้อยู่
หงายหน้าขึ้นมาให้ตนเองเห็นชัด ๆ ...
ใบหน้าที่ซีดเซียว ขอบตาที่แดง และร่างกายร้อนละอุ ไม่ได้ทำให้ความต้องการของร่างสูงลดระดับลงเลย
....
“ไม่สบายหรอ
... อ่อนแอเกินไปแล้ว”
ร่างสูงประกบริมฝีปากหนาทาบทับริมฝีปากที่ร้อนผ่าว
ก่อนบดขยี้จนแทบแหลละเอียด มือหนาสองข้างบีบเค้นสองแขนเล็กอย่างไม่ปราณี
รอยแดงเป็นริ้ว ๆ ค่อย ๆ เผยขึ้นตามผิวขาวซีด ... ที่ไม่มีแม้แต่แรงจะต้านทาน
“ฮึก
... ฮืออออ”
ร่างเล็กสะอื้นออกมาทันที
ที่ร่างสูงปล่อยให้ร่างเล็กได้หายใจ
ดวงตาที่พร่ามัวมองไม่เห็นแม้แต่ใบหน้าของคนใจร้าย
กี่คืนต่อกี่คืนที่ถูกร่างนี้บดขยี้ศักดิ์ศรี
กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ร่างกายตนกลายเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ ความเจ็บ ความทรมาน
ความอดกลั้น มันใกล้จะถึงขีดสุดของมันแล้ว ... พอเถอะ อย่าทรมานไปมากกว่านี้เลย
... ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว ....
“ร้องไห้หรอ
.. แค่นี้ทำเป็นร้องไห้ ทีทุกคืนคราง อ่าส์ ๆ อย่ามาแสดงหน่อยเลย !”
ร่างสูงใช้มือหนาบีบคอร่างเล็กอย่างแรง
จนเกิดเป็นรอยแดงทั้งห้านิ้ว แล้วจึงปล่อยมือนั้นออก ... ร่างเล็กแทบหมดลมหายใจ
รีบสูดอากาศเข้าปอดอย่างยากลำบาก
และไม่ทันที่จะได้ตั้งตัวร่างสูงก็ขึ้นค่อมร่างเล็กเอาไว้อย่างไม่ขออนุญาต
และจัดการประทับลิ้นร้อนไล่เลียตามคอขาว โดยที่รอยแดงเมื่อครู่ยังไม่จางหาย ...
“หยุด
... หยุดเถอะ ”
ร่างเล็กพูดด้วยเสียงที่แหบพร่า
และรวบรวมแรงทั้งหมดยกแขนขึ้นดันร่างสูงอย่างยากลำบาก ... แต่แรงอันน้อยนิด
ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย ร่างสูงยังคงบดขยี้ร่างกายอันบอบช้ำนี้ต่อไป ...
ทำไมถึงทำร้ายกันขนาดนี้
ทำไมไม่ปล่อยกันไปซักที ... แค่นี้มันยังไม่ซะใจหรือไง ฮึก ฮือ ...
ผมห้ามเขาไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่ผมก็แทบจะใจขาดตายอยู่แล้ว แม้แต่จะลืมตา
ยังไม่มีแรงที่จะทำ ถึงจะขอร้องให้คนใจร้ายหยุด แต่ก็ไม่เป็นผล
ความต้องการทางกายที่เขาต้องการจากผม ดู รุนแรง และ ร้ายกาจขึ้นทุกวัน
ผมทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงแค่กรีดร้องในใจ ทรมาน มันช่างทรมานเหลือเกิน ...
ทั้งรอยแผลตามร่างกาย หยดน้ำตามากมายที่ไหลพรั่งพรู เกอเกอมองไม่เห็นมันใช่ไหม
ทำไมเกอเกอใจร้ายขนาดนี้ ....
ร่างสูงไม่สนใจเสียงสะอื้นหรืออาการเจ็บปวดใด
ๆ ของร่างเล็กเลย ยังคงสนใจแต่ความต้องการของตน ที่ไม่มีวันหมดสิ้น ...
ลิ้นร้อนที่ดูดเค้น ยอดอกอย่างรุนแรง
พร้อมกับมือหนาเค้าคลึงไม่ได้แคร์ความรู้สึกของผู้ถูกกระทำเลย
เพียงแค่สนองความต้องการของตน แค่นี้ที่รู้...
“อย่า
... อย่ายุ่งกับมัน”
อี้ชิงร้องทักขึ้นมาด้วยเสียงที่แหบพร่า
ทันทีที่ร่างสูงไปสัมผัสบริเวณจุดอ่อนไหว ...
“ก็ถ้าจะยุ่ง
แล้วจะทำไม”
ไม่พูดเปล่าร่างสูงใช้มือหนาจับกุมแกนกายนั้น
แล้วเค้าคลึงอย่างจนชูชันขึ้น ...
“เกอเกอ
พอเถอะ ... ฮึก .. มันทรมาน ...”
อี้ชิงยังไม่คงร้องไห้ไม่หยุด
มือที่ไร้เรี่ยวแรงก็ยังห้ามปรามร่างสูงอย่างไม่หมดความพยายาม ...
เขาไม่ได้มีความอารมณ์ร่วม หรือต้องการแบบนี้ในเวลานี้ เขาเพียงต้องการพักผ่อน ต้องการออกไปจากที่แห่งนี้
เท่านั้นเอง ....
“ทรมานงั้นหรอ
... งั้นก็ทำให้มันหายทรมานซะสิ”
ร่างสูงเริ่มขยับมือขึ้น
ลง อย่างแผ่วเบาและรุนแรงขึ้นตามลำดับ ...
“อ่ะ
.. อ่ะ ฮึก อ่ะ .. ฮือ ..”
เสียงครางปนกับเสียงสะอื้นอย่างปฏิเสธอารมณ์
หากแต่ไม่สามารถควบคุมมันได้ ความอึดอัดที่กำลังเล่นงานร่างที่บอบช้ำ ....
“เกอ
เกอ ฮึก ! พอ ... พอเถอะ !”
ร่างสูงไม่สนใจคำขอร้องหรือเสียงสะอื้นที่น่ารำคาญนั่น ยังคงขยับมือขึ้นลง
และแอบขบปลายบนอย่างสนุกสนาน ... พร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าเป็นระยะ ๆ
ปานกำลังเล่นเกมอัพเวลอยู่ร่ำไร
“อ่าส์
...”
จนในที่สุด
.. สิ่งที่ตนเองหวังจะเห็นก็ไหลเยิ้มออกมาเต็มมือ น้ำสีขุนไหลทะลักออกมา พร้อมกับร่างของอี้ชิงไร้อ่อนระโรย
สองแขนที่เคยใช้ห้ามร่างสูง วางทิ้งลงที่ข้างตัวอย่างหมดกำลัง ดวงตาที่แดงก่ำ
ยังคงปล่อยน้ำตาไหลออกมาไม่มีหยุด พร้อมกับเสียงสะอื้นแหบพร่า ไม่รอวันสบายไป ...
“สบายเลยนะมึง”
ร่างสูงลุกขึ้นมองถอดกางเกงของตน
แล้วแสยะยิ้มกับร่างกายที่โอนเอนของคนเบื้องล่าง สายตาที่ดุร้ายและไร้ความเป็นมนุษย์กำลังโฉดฉายอย่างไม่เกรงใจใคร
ก่อนทิ้งตัวทาบทับร่างเล็กอีกครั้ง พร้อมกับจมูกที่โด่งเป็นสันทาบทับคอขาว
แล้วกวาดต้อนความหอมอีกครั้ง ... หากแต่ยังคงรำคาญเสียงสะอื้นที่พลันทำให้ลำคอน้อย
ๆ นี่สั่น อย่างอย่าไม่วบอารมณ์ ...
“เงียบไปแล้ว
... มึงจะร้องไห้หาพ่อมึงหรอ”
ฮึก
! ร่างเล็กรีบกลั้นเสียงสะอื้นของตนทันที
แต่หากยังเร็วไม่พอ ... มือหนาฝาดทับลงเต็มแก้มขวาจนชาไปทั้งหน้า
ส่งผลให้อี้ชิงสะบัดหน้าตามแรงตบอย่างไม่ต้านทาน ... โหดร้าย ... โหดร้ายที่สุด !!
“แล้วอย่าให้กูได้ยินเสียงอีก...แม้แต่นิดเดียว!”
ร่างสูงชี้หน้าออกคำสั่งอย่างกับอี้ชิง
เหมือนเป็นเพียงลูกหมา ที่ร้องอ้อนวอนขออาหารเจ้านายจนน่ารำคาญ
สุดท้ายก็โดนเจ้าเตะทิ้งอย่างไม่ใยดี ... เพียงแต่ครั้งนี้
คนที่ต้องเป็นเจ้าของเท่านั้น ...
“ดี
! .. เงียบแบบนี้แหละ
... ให้มันรู้ซะบ้าง ว่าใครเป็นใคร”
รู้
... รู้อยู่แล้วแหละ ว่าปฏิเสธไม่ได้ ต่อให้ร้องขอยังไง ต่อให้ดิ้นรนยังไง
ก็ยังต้องเจออะไรแบบนี้อยู่ดี ... เจ็บ ... จนไม่รู้สึกอะไรแล้ว ... อ่อนล้า ...
จนไม่สามารถรับรู้อะไรเพิ่มเติมได้อีก ... หากจะเอามีดมาเฉือนเนื้อกัน
ร่างกายนี้ก็คงไม่รู้สึกอะไร ... สภาวะตอนนี้
เปลี่ยนเหมือนปุยนุ่นที่ล่องลอยไปตามอากาศ ปลิวไปสายลม ชนโน่น กระแทกนี่
แต่ไม่มีความรู้สึกใด ๆ เช่นกับร่างกายนี้ ต่อให้เกอเกอจะทำอะไรที่มันทรมานกว่านี้
... ร่างกายนี้ก็ไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดแล้ว ...
“โอ๊ย ! เกอเกอ หยุดนะ ...
หยุดเถอะ ... เอามันออกมา ... ร่างกายฉันรับมันไม่ไหว ...”
ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ
ร่างสูงแสยะยิ้มมุมปาก มองหน้าอี้ชิงแล้ว กดแกนกายกระแทกเข้าร่างเล็กอย่างรวดเร็ว
... ความคับแน่นที่ร่างเล็กได้รับ ชวนให้แทบลืมหายใจ
อึก
!
“รับไม่ไหวยังไง .. ฉันเอามันเข้าไปในตัวนายได้แล้ว”
ร่างสูงเสยะยิ้มอีกครั้งอย่างผู้ชนะ
... ตรงข้ามกับอี้ชิงที่หลับตาพริ้มอย่างผู้ยอมแพ้
หนทางแห่งการดิ้นรนที่ไม่มีทางชนะได้ ... หนทางมืดมิดที่เดินไปก็มีแต่หลุมพราง
เป็นเหมือนเกมที่ต้องทำตามคำสั่งของผู้ชนะ เท่านั้น !!!
ร่างสูงเห็นว่าร่างเล็กไม่มีท่าทีตอบโต้ก็กะว่าจะกวนต่อ
หากแต่ดันติดที่ส่วนล่างของตนเกิดอาการปวดหนึบขึ้นมาซะนี่
จึงเปลี่ยนความสนใจจากร่างเล็ก เป็นภารกิจที่ต้องสานต่อแทน ...
แกนกายขยับเข้าออกเป็นจังหวะ
และมันรุนแรงพอที่ทำให้ร่างที่นอนอยู่ ขยับขึ้นลง ตามจังหวะที่ร่างสูงเร่ง รอยยิ้มที่มุมปากเผยขึ้นอีกครั้ง
เมื่อเห็นว่าร่างเล็กเริ่มรู้สึกตัว สะโพกหนาเปลี่ยนจากแรงอัด
เป็นการเร่งจังหวะให้เร็วและถี่ขึ้น
เมื่อความอึดอัดภายในของร่างสูงกำลังจะถึงฝั่งฝัน
ความรุนแรงของการเร่งจังหวะ
ช่างบีบหัวใจของร่างนี้กระไร ... เสียงหาบหอยถี่ไม่เป็นจังหวะ ชวนให้อยากขาดใจตาย
.. เจ็บจากแรงที่และแผลเดิมที่ยังไม่หาย ... ปวด ... อยากจะร้อง แต่ร้องไม่ได้ ...
ความรุนแรงยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนทำให้ร่างที่ป่วยอยู่
เพิ่มความเวียนหัวเข้าไปอีก ความรู้สึกปวดหัวแทบระเบิดยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น พอ ๆ
กับแรงอัดของร่างสูงที่ต้องการจะปลดปล่อย ...
อีกนิดเดียว
... อีกนิดเดียวก็จะถึงฝั่งฝันแล้ว ....
ร่างสูงซี๊ดปากระบายความเสียวกระสัน
เมื่อน้ำสีขาวขุ่นพุ่งทะลังช่องทางรักออกมา พร้อมกับเสียงหายใจถี่หอบของร่างเล็กที่จวนเจียนจะไม่ไหวแล้ว
... ร่างสูงพักหายใจในท่านั่ง รับรู้ถึงความเหน็บเหนื่อยในการมีเซ็กซ์ครั้งนี้
ทั้งสนุก และซะใจ เพราะแบบนี้ไง ถึงไม่ฆ่าให้ตายไปตั้งแต่แรก !!!
............................................................................................
กลับไปเม้นเลยแกรรรรรรรรรร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น