ชานบาร์ 3

(เนื้อหาเป็นเพียงจินตนาการ โปรดเสพติดและโดนม่อมเมา เอ้ย!!

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน)

"ฉัน...คืนนี้ฉันจะเป็นลูกค้าให้นายเอง"

"คุณชานยอล.."

"ฉันไม่ใช่เจ้านายของนายแล้วนะ ฉันเลือกนายเพื่อมาบริการฉัน และฉันจะถามนายว่า.."

"..."

"ไปต่อกับฉัน ที่อื่นได้ไหม.."

 แบคฮยอนนั่งอึ้งกับคำถามจนลืมหายใจ ร่างเล็กกระพริบตาช้าๆ ไม่กล้าละสายตาจากร่างสูงแต่ก็ไม่กล้ามองดวงตาคู่นั้นนานๆ

"ฉันถามว่าได้ไหม" ชานยอลถามย้ำอีกครั้งอย่างใจร้อน

แบคฮยอนก้มหน้าชิดอกอย่างเขินอาย ชานยอลต้องยกมือขึ้นเกลี่ยผมที่ปิดหน้าออกช้า แล้วเชยคางมนขึ้นสบตา

"แค่ตอบฉัน" 

"แบค...แล้วแบคปฏิเสธคุณชานยอลได้หรอครับ" 

"ก็ลองปฏิเสธดูสิ"

"แบค..."

"ปฏิเสธก็ได้ ไม่ต้องไปที่อื่นกับฉัน บอกฉันว่า ไม่ไป" 

แบคฮยอนคิดอยู่ในใจ กลัวว่าถ้าตอบไปอย่างที่ชานยอลว่าจะพาลทำให้ตัวเองเจ็บตัว แต่ถ้ายอมทำตามก็คงจะเจ็บตัวเหมือนกัน เพราะงั้น...

"แบค...ไม่ไป" 

อึก! 

ทันทีที่แบคฮยอนปฏิเสธ ร่างเล็กก็ถูกผลักลงไปจนแผ่นหลังติดกับผนักวางแขน ถึงเป็นเบาะหนัง ก็ใช่ว่าจะไม่เจ็บ เสื้อยืดตัวบางที่สวมอยู่ไม่ได้เป็นเกราะป้องกันเลยซักนิด อีกทั้งแรงกดของคุณชานยอลที่ทับลงมา ยิ่งทำให้รู้สึกเจ็บไปอีก

"คุณชาน.."

"ปฏิเสธเองนะว่าไม่ไป"

"..."

"งั้นก็ต่อกันที่นี่แหละ ยังไงที่นี่ก็ที่ของฉันอยู่แล้ว" 

ร่างสูงพูดพร้อมกับก้มลงกดจูบกับริมฝีปากเล็ก ค่อยๆเลือนตัวแบคฮยอนลงให้ศีรษะตรงกับที่พักแขนพอดี แล้วจึงนอนลงทับตัวแบคฮยอนไว้

จะว่าโชคดีหรือทุกอย่างเข้าทางก็ไม่รู้ เพราะโซฟาที่คุณชานยอลจัดมาในห้องก็กว้างพอที่จะทำเรื่องอย่างว่าได้ ขาเล็กพยายามที่ดันตัวเองออก แต่ร่างสูงนอนทับทั้งร่างอยู่ ดิ้นไปก็ไม่มีประโยชน์

"ฉันไม่อยากรุนแรงนะ ตอนนี้ฉันเป็นลูกค้าของนาย นายจะทำแบบนี้กับลูกค้าไม่ได้" 

เมื่อชานยอบพูดแบบนี้แล้ว ความหวังในการได้ทำงานต่อของแบคฮยอนก็เพิ่มมากขึ้น ร่างเล็กหยุดดิ้น และยอมนิ่งตามทึ่ชานยอลว่า 

ร่างสูงปล่อยแขนแบคฮยอนแล้วเปลี่ยนจากนอนทับมาคร่อมแทน มือหนาลูบไล้ไปที่หน้าท้องแบน ค่อยๆร่นเสื้อยืดของตนที่แบคฮยอนใส่อยู่ขึ้นช้าๆ และถอดมันออกไปในที่สุด

มือเล็กรีบกอดอกตัวเองเพราะความอาย แต่ชานยอลก็จับแบคฮยอนออกไปแนบข้างลำตัว ร่างสูงเอนตัวขึ้นถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองช้าๆ ในขณะที่สายตาก็จ้องมองเรือนร่างที่ตนคร่อมอยู่ 

ผิวขาว เนื้อเนียน ร่างเล็ก และเอวคอด มองยังไงก็ไม่เหมือนผู้ชายทั่วไป ทั้งความน่ารักและความใสซื่อบริสุทธิ์ของคนๆนี้ ทำให้ชานยอลเกิดความรู้สึกอยากได้อีกครั้ง 

หลายอย่างที่สะกดสายตาของเขาได้ มันทำให้เขาอยากครอบครอง อยากได้มันมาไว้ในกำมือ และเขาก็กำลังจะได้ในนาทีต่อไปนี้แหละ

เสื้อเชิ้ตของชานยอลร่วงหล่นลงพื้นด้วยมือของเขาเอง ทันทีที่มือหนาว่างเปล่า ร่างกายอบอุ่นก็โน้มลงไปหาแบคฮยอนอีกครั้ง ประกบปากหนาแนบชิดกับปากเรียวบาง จูบไล่เลียความหวานอีกครั้งอย่างหลงใหล

แบคฮยอนนอนนิ่งให้ชานยอลได้ทำตามใจ แต่ก็ไม่ได้แข็งเป็นท่อนไม้ให้ชานยอลต่อว่าได้อีกครั้ง มือเล็กเริ่มจะยกขึ้นมือ แต่ก็ไม่กล้าจะถูกตัวชานยอลแม้แต่น้อย จนเมื่อชานยอลเห็น มือหนาก็จับมือเล็กพาดคอตัวเอง แล้วก้มลงจูบปากอีกครั้ง ราวกับว่าหยุดจูบไม่ได้

"อื้ม~" 

ชานยอลครางในลำคออย่างพอใจ เมื่อร่างเล็กเผยอปากรับเรียวลิ้นหนาเข้าสำรวจข้างใน และทันทีที่ชานยอลได้สัมกับความอ่อนนุ่ม เรียวลิ้นหนาก็หยอกล้อกับเรียวลิ้นบางที่กำลังหลบหนีเขาในโพรงปาก แต่มีหรอที่ราชสีห์จะปล่อยเหยื่อ

แบคฮยอนจูบตอบชานยอลอย่างเขินอาย เขาจูบไม่เก่งนัก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้วิธีจูบ ริมฝีปากเล็กดูดดึงริมฝีปากล่างของชานยอลช้าๆ ร่างสูงยกยิ้มอย่างพอใจ ถ้าชานยอลไม่คิดว่าแบคฮยอนใสซื่อ ป่านนี้...ชานยอลคงคิดว่าแบคฮยอนกำลังอ่อยเขาอยู่อย่างแน่นอน

"อ๊ะ" 

ชานยอลเปลี่ยนที่จูบลงมาลำคอบ้าง กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่คงได้มาจากคุณอี้ชิง ยังติดตัวแบคฮยอนอยู่จางๆ ชานยอลรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังเป็นบ้า เขาก้มลงไล่เลียตามกลิ่นน้ำหอม จูบซับจูบดมเพื่อลบกลิ่นน้ำหอมนั้นออกให้หมด 

ยิ่งได้กลิ่นกายแท้ๆของแบคฮยอนแล้ว ความยั่วยวนที่แบคฮยอนก็ยิ่งเพิ่มอีกนับร้อนเท่า 

ชานยอลบอกตัวเองให้ใจ เขายังอยากเก็บกินเนื้อกายขาวผ่องนี้ไปทีละนิด แต่ความเป็นชายของเขากำลังปักธงประท้วงจนรู้สึกปวดหนึบ ทั้งกางเกงใน กางเกงนอก ก็มีความยืดหยุ่นไม่พอสำหรับให้แกนกายชานยอลได้หลบอยู่แล้ว

ร่างสูงลงยืนกับพื้นแล้วถอดกางเกงตัวเองออกในทันที แบคฮยอนหันหลบไปมองทางอื่นอีกแล้ว เขารู้สึกไม่ชอบใจ แต่ก็ไม่อยากจะพูดให้มันขัดใจตัวเอง สิ่งที่ชานยอลทำ คือการจับมือเล็กขึ้นมา แล้ววางไว้ที่ท่อนเนื้อร้อนของตัวเองอย่างที่ใจหวัง

แบคฮยอนตกใจมาก ไม่คิดว่าชานยอลจะทำแบบนี้ ร่างเล็กรีบชักมือออก แต่ชานยอลกุมมือเล็กไว้แน่น และเริ่มชักนำให้แบคฮยอนทำให้

ร่างเล็กกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ของชานยอลในมือของเขาใหญ่มากจนน่าตกใจ มือเล็กที่ว่าใช้จับนู้นนี่ ยังกอบกุมความเป็นชายไว้ได้ไม่หมด พอเห็นแบบนี่ก็หวนคิดไปถึงคืนนั้นไม่ได้ 

เพราะสิ่งนี้ใช่ไหม ที่ทำให้เขาเจ็บจนไม่อยากเดินไปไหนกว่าห้าวัน

"ลุกขึ้นมาสิแบคฮยอน" ชานยอลเอ่ยปากสั่งเสียงเรียบ

แบคฮยอนทำท่าจะปล่อยมือออกจากท่อนเนื้อร้อนก่อนแล้วค่อยลุกขึ้นตามที่ชานยอลสั่ง แต่ร่างสูงไม่ยอม ยังกุมมือแบคฮยอนอยู่แล้วช่วยดึงแบคฮยอนขึ้นมาแทน

"คุณขานยอลแบคไม่..."

"เออ! ไม่ต้องหรอก ตอนนี้แค่มือก่อน" 

คุณชานยอลพูดอย่างรู้ใจ สิ่งที่แบคฮยอนกำลังจะพูดออกมา ก็คือความประสงค์ของเขานั่นแหละ แต่รู้ดีว่ามันยังไม่เหมาะ เขาไม่อยากจะกลั้นแกล้งแบคฮยอนไปมากกว่านี้ อีกทั้งมือน้อยๆก็นุ่มจนไม่อยากให้ปล่อยไปไหนแล้ว 

มันแทบจะแตก ตั้งแต่ปลายนิ้วได้สัมผัส

"อื้ม ... แบคฮยอน"

ชานยอลค่อยๆปล่อยมือออกจากมือแบคฮบอนและลองให้มือเรียวได้รูดรั้งเอง ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองชานยอล ในขณะที่มือจับท่อนเนื้อร้อนค้างไว้เฉยๆ 

ชานยอลไม่ได้สั่ง แต่ความเป็นชายมันสั่งเอง เอ็นร้อนกระตุกในมือแบคฮยอนตุบๆ ประท้วงที่ไม่ยอมปรนเปร่อให้มันได้ผ่อนคลาย เส้นเอ็นที่ปูดขึ้นก็พองขยายบ่งบอกถึงอารมณ์ความต้องการที่อยากให้มือเล็กช่วย

"ลุกขึ้นมานี่มะ" 

เมื่อเห็นว่าแบคฮยอนไม่กล้าทำ ชานยอลจึงสั่งให้ร่างเล็กลุกขึ้น อ้อมแขนกว้างดึงแบคฮยอนเข้ามากอดตามด้วยจูบช้าๆไปอีกหนึ่งชุด ก่อนที่ตัวเองจะอุ้มแบคฮยอนขึ้น แล้วทิ้งตัวเองลงนั่งที่โซฟาแทน ให้แบคฮยอนยืนอยู่ข้างล่างก่อน ปลดเข็มขัดเส้นบางมถอดกางเกงนอกให้เหลือเพียงกางเกงในสีขาว แล้วอุ้มแบคฮยอนขึ่นมานั่งบนหน้าขาอีกครั้ง

"จะกลัวอะไร มาจนขนาดนี้แล้ว" 

มือหนาโอบเอวแบคฮยอนจากด้านหลัง ใช้สายตาอ่อนโยนเพื่อปลอบประโลมความตื่นเต้นให้ลดลง จนแบคฮยอนยอมยื่นมือของตัวเองมาจับท่อนเนื้อร้อนโดยไม่ต้องออกคำสั่ง

"แบบนั้นแหละ น่ารักมากเลย"

ชานยอลพลางก้มจูบขมับบางหนึ่งครั้ง ให้หน้าผากทั้งสองชิดกัน แล้วก้มลงมองมือแบคฮยอนด้วยใจที่เต้นรัว ว่ามือบางจะเริ่มขยับตอนไหน

"อ่ะ" 

แบคฮยอนเริ่มขยับมือแล้ว ร่างสูงฉีกยิ้มอย่างพอใจ ในขณะที่แบคฮยอนเริ่มจะเหงื่อไหลเพราะตื่นเต้น แต่ก็ยังทำให้ตามใจเขา

แบบนี่จะไม่ให้เรียกว่าน่ารัก แล้วจะให้เรียกว่าอะไร? 

"เร็วอีกหน่อยสิ ไม่นานหรอก เพราะฉันกลั้นในรอบนี้"

ชานยอลกระตุ้นแบคฮยอนด้วยเสียงกระเส้าข้างใบหูเล็ก พร้อมกับขบติ่งหูเบาๆเรียกความเสียวซ่านให้ร่างกายแบคฮยอนได้เตรียมพร้อม

"คุณชานยอล แบบนี้...ใช่ไหมครับ" 

แบคฮยอนถามด้วยความไม่รู้ แต่ชานยอลกลับคิดว่าประโยคนั้นกำลังจะฆ่าเขาให้ตาย เสียงเล็กเอ่ยเรียกชื่อเขาแผ่วเบา แล้วถามเหมือนอยากเรียนรู้พร้อมกับขยับมือเร็วขึ้น 

แบคฮยอนจ้องตากับคุณชานยอลด้วยแววตาที่เย้ายวนโดยไม่รู้ตัว เหมือนลูกแมวน้อยตาใสแป๋ว กำลังมองหน้ากับสิงโตแล้วร้องถามว่า ฉันเล่นกับคุณได้ไหม?

แน่นอนว่าสิงโตต้องตอบว่าได้ !

ชานยอลกระชับแบคฮยอนให้เข้ามาใกล้ ขาเล็กทั้งสองข้างฉีกกว้างออกไปอีก เขาเห็นสิ่งนั้นอยู่ร่ำไร แต่ก็ยังมือไม่ถอดมันทิ้ง เปลี่ยนความสนใจตัวเองมาที่ซอกคอขาว แล้วดูดดื่มจุดนั้นอีกครั้งอย่างหิวโหย

"เร็วอีกแบคฮยอน อ่าส์.. เร็วอีก เร็วอีก"

เสียงแหบพล่ากระซิบแผ่วเบาพร้อมกับจูบแบคฮยอนไปทั้งร่างช่วงบน เขาเริ่มฝากรอยไว้ที่หัวไหล่ ต้นแขน และช่วงอก ในขณะที่ร่างกายของเขาก็จวนจะทนไม่ไหว

"อ่าส์ อ่าส์" 

เสียงแหบพล่ายังครางออกมาอย่างต่อเนื่อง ความนุ่มนิ่มของฝ่ามือน้อยช่วยให้ร่างกายได้สัมผัสกับความสุขเร็วขึ้น ถึงจะอยากอดกลั้นไว้แล้วหยอกล้อกับลูกแมวตัวนี้อีกซักหน่อย แต่ก็คงถึงเวลาที่ต้องบอกความจริง ว่าตัวเขาน่ะเป็นราชสีห์ ไม่ใช่เพื่อนเล่นเจ้าหรอก เจ้าแมวน้อย

"อ่ะ อ่าส์" 

และแล้วความสุขของชานยอลก็หลั่งออกมาเต็มมือเล็ก พุ่งขึ้นมาจนถึงหน้าท้องแบนราบอย่างตั้งใจ

แบคฮยอนปล่อยมือตัวเองออกจากท่อนเนื้อร้อนช้าๆ ใบหน้าสวยเงยมองลูกค้ารายแรกอย่างรอคำสั่ง 

ชานยอลอุ้มแบคฮยอนมานอนลงกับโซฟาแล้วถอดกางเกงในของแบคฮยอนออก

"คราวนี้นานหน่อยนะ เพราะว่าฉันอยากเล่นกับนายนานๆ"