มารยา 03 - ชานแบค

ต่อ ๆ 

นายจะทำอะไร ?

                ชานยอลเดินเข้าแบคฮยอนจนตัวแนบชิด สองแขนแกร่งจับที่โต๊ะเรียนไว้ ไม่ให้อีกคนหนีไปไหนได้ ... รอยยิ้มที่สดใสยังคงปรากฎบนใบหน้าหล่อนั้นไม่จางหาย ... สายตาวอกแวกดูซุกซนทันที ที่เขาชใช้มันสำรวจไปทั่วใบหน้า และร่างกายของแบคฮยอน ...

                “ขอให้ฉัน ... ได้สัมผัสมันอีกครั้งนะ”

                ชานยอลยกมือขึ้นข้างหนึ่งไล่สัมผัสทั่วไปหน้าอย่างแผ่วเบา ก่อนโน้มตัวลงจูบอีกครั้ง ... แบคฮยอนม่ได้ขัดขืน หรือมีท่าทีปฏิเสธแต่อย่างใด มือเรียวเล็กยกขึ้นกอดรอบคอร่างสูงไว้ แล้วแลกสัมผัสรักผ่านเรียวลิ้นอย่างดูดดื่มเช่นกัน ...

                ชานยอลอุ้มแบคฮยอนขึ้นนั่งบนโต๊ะเรียน แล้วแทรกตัวเองเข้าชิดกับร่างนั้นทันที ... แล้วค่อย ๆ ถอดเสื้อนอกของแบคฮยอนออก จนมันร่วงหล่นพื้นไป ...

                “นายจะทำอะไร”

                แบคฮยอนถามเสียงเบา ... แต่กลับได้รับเพียงแค่รอยยิ้ม และสายตาชวนฝัน ... ชานยอลไม่ตอบคำถามใด ๆ ทั้งสิ้น .. กดริมฝีปากร้อนผ่าวลงทับคอขาวโดยไม่ขออนุญาต

                แบคฮยอนเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสรัก เอียงคอรับลิ้นร้อนโดยไม่ปฏิเสธเลยแม้แต่น้อย ... เมื่อเห็นเช่นนั้น ชานยอลก็ยิ่งได้ใจ ปลดเนกไทร่างเล็กลงต่ำลงเรื่อย ๆ ตามด้วยแกะกระดุมออกทีละเม็ด ๆ แล้วพรมจูบลงไปที่อกขาวนั่น ...

                “ชานยอล เบา ๆ หน่อยสิ”

                แบคฮยอนร้องทักทันทีที่ชานยอลเริ่มดูด และขบจนร่างกายที่ขาวเนียน เริ่มบอบช้ำ เป็นรอยแดง ...

                “โอ๊ย...เจ็บ !”

                แบคฮยอนดันชานยอลออกห่างทันทีที่สัมได้ถึงความเจ็บการการที่โดนกัด ! ฟันที่แหลมคมขบเข้าที่อดขาวอย่างไร้ความปราณี ไม่มีความอ่อนละมุนเหมือนในช่วงแรกเลย ...

                “หึ หึ”

                ชานยอลแสยะยิ้มอย่างซะใจ เล่นเอาแบคฮยอนตามเกมไม่ทัน ได้แต่ทำหน้างงกับอาการที่เปลี่ยนไปกระทันหันของอีกคน ...

                “นายหัวเราะอะไร”

                “ก็หัวเราะนายไง !”

            “..................”

                “นายมันก็แค่คนง่าย ๆ ที่เล่นด้วยนิด ๆ หน่อย ๆ ก็เคลิ้มตาย”

                “.....................”

                “ไม่มีค่า !!!”

            พูดจบ ชานยอลก็หยิบเอากระเป๋าตัวเอง แล้วทิ้งให้อีกคนอึ้งกับคำพูดต่อไป ...

............................................................

เพร้ง !! 

เฮ้ย ! ใครโยนหม้อ ไห กะละมัง สร้อยทอง มาเนี่ยยยยยยย

ไปหละ อยู่ไม่ได้ หนี ๆ .... หนีไปเม้น !! คลิก

Ep.1 Kai-Do บทที่ 1

ต่อ ๆ ๆ ๆ 

              จงอินมองหน้าคยองซูเล็กน้อย ก่อนนำจมูกเป็นสันทาบทับลงที่แก้มเนียน สูดกลิ่นกายที่หอบอบอวนเข้าปอด อย่างเคลิบเคลิ้ม แล้วเลื่อนลงต่ำเรื่อย ๆ อย่างไม่สนใจแรงขัดขืน ....

            “หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้”

            คยองซูออกแรงผลักจงอินให้ออกห่าง จงร่างสูงเสถอยหลังออกไป แต่ไม่ทันที่คยองซูจะได้หลบหนี ก็โดนมือ

 หนาคว้าเข้าที่ข้อมือ แล้วออกแรงเหวี่ยงจนร่างที่บอบบางล้มลงที่เตียง 

            คยองซูมองใบหน้าหล่อนั้นอย่างหวาดกลัว ยิ่งเมื่อเห็นว่ามือหนาจัดการแกะกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ด ก็รับรู้ได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป... คยองซูถอยออกห่างจนหลังติดกับหัวเตียง ดวงตาที่มีความมุ่งมั่นเริ่มกระสับกระส่ายเป็นความหวาดกลัวเข้ามาแทน ...

            “มึงจะหนีไปไหน”

            จงอินก้าวขึ้นเตียงอย่างเชื่องช้า โดยที่ร่างกายเบื้องบนเปลือยเปล่า มือหนารีบจับแขนเล็กนั่นไว้ เมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังจะลงจากเตียงไปอีก

            “ยังจะหนีอีกหรอ มึงเองก็เป็นเมียกูแล้วนะ”

            จงอินทุ่มคยองซูลงเตียงอีกครั้ง แล้วทาบทัยริมฝีปากร้อนผ่าวที่คอขาวทันที ... 

            “หยุดนะ หยุด ! เราไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”

            คยองซูพยายามห้ามอีกคนด้วยเสียงที่สั่นเครือ ตามด้วยหยดน้ำตาสีใสที่ค่อยๆไหลริน ... แต่จงอินก็ยังไม่หยุด ยิ่งเพิ่มความรุนแรงเข้าไปอีก 

            “ปล่อย ! ปล่อยได้แล้ว ฮึก !  คยองซูไม่รักพี่จงอินแล้ว ไม่ได้รักแล้ว”

            คยองซูพูดทั้งน้ำตา ตั้งใจเน้นทุกคำให้อีกฝ่ายได้ยิน ... จงอินชะงักกับคำพูดนั้น เงยหน้าขึ้นมองสายตาคยองซูอย่างไม่พอใจ ... แล้วก็ยิ้มมุมปากอย่างหาสาเหคุไม่ได้

            “หึ ! ไม่รักกูแล้วงั้นหรอ มึงแน่ใจหรอคยองซู”

            จงอินตอบกลับอย่างเยือกเย็น สายตามุ่งมั่น...มั่นใจกับคำพูดของตนอย่างท่องแท้ 

            “ใช่ ! คยองซูไม่รักพี่จงอินแล้ว ปล่อย !”

          คยองซูพยายามจะลุกขึ้น แต่ถูกอีกคนขึ้นค่อมจนลุกไปไหนไม่ได้ แม้จะไม่มีทางรอด แต่ก็ยังพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดพ้น

            “กูจะไม่ปล่อย และกูจะไม่หยุด”

            จงอินก้มลงประทับจูบกับริมฝีปากบางอย่างร้อนแรง แม้จะไม่ได้รับความร่วมมือ แต่เพียงแค่สนองความต้องการของตนก็พอแล้ว จะเป็นการฝืนใจใครก็ไม่สน 

            พัวะ !

          แรงกระแทกจากมือบางฝาดลงที่ใบหน้าหล่อจนรู้สึกแสบไปทั่วใบหน้า จงอินเงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธ บีบแขนเล็กจนแทบจะหักขามือ ... คยองซูได้แต่กัดฟันทนรับความเจ็บที่ตนได้รับ ...

            “ปล่อย ปล่อยคยองซูเถอะ”

            คยองซูพูดออกมาโดยที่ไม่มองจงอินแม้แต่น้อย ความเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและหัวใจรุมทำร้ายร่างที่บอบบางจนแทบจะทนไม่ไหว ...

            “มึงกล้ามากนะที่ตบหน้ากู”

            จงอินกระแทกเสียงใส่หน้าคยองซู จนอีกคนต้องหลับตาเพราะความกลัว .... จนเมื่อรู้สึกว่าร่างกายตัวเองโดนล่วงเกินอีกครั้ง เขาจึงออกแรงดิ้นอีก

          ตุบ !

          ความจุกดันขึ้นจนถึงขั้วหัวใจ ... ร่างเล็กนอนขดงออย่างไร้เรี่ยวแรง ... แรงอัดจากกำปั้นหนาพุ่งตรงสู่ท้องจนจุกไปหมด ... ไม่มีแม้แต่แรงจะเอ่ยปากพูด หรือจะขยับไปไหนได้ ... คยองซูหลับตา แล้วใช้มือกุมท้องของตัวเอง อย่างไม่รู้จะทำเช่นไร ... เจ็บ ... เจ็บเหลือเกิน !

          “มึงยังจะพยายามหนีอีกไหม”

            จงอินจับคยองซูให้หงายขึ้น แล้วถอดกางเกงออกโดยไม่ขออนุญาต...คยองซูที่ยังคงเจ็บอยู่ ไม่อาจจะห้ามปราบใด ๆ ได้อีกแล้ว นั่นยิ่งทำให้ จงอินได้ใจ ทำอะไรตามใจชอบตนเอง ..

            จงอินยืนขึ้นเต็มความสูง แล้วจัดการถอดกางเกงของตัวเองออกทันที ... เผยให้เห็นแกนกายที่ชูชันเต็มที่

            “ทำเป็นสำออย มึงกับกูก็เคยเอากันตั้งบ่อย มึงจำไม่ได้รึไง”

            “อึก !”

            จงอินกดแกนกายของตนเข้าช่องทางลับของคยองซูอย่างรวดเร็ว ... ครั้งเดียวมิด !

          “อ่าส์ ... คิดถึงจัง !”

            จงอินพูดออกมาเบา ๆ แล้วเริ่มขยับสะโพกเข้าออก โดยไม่สนใจร่างที่กำลังดิ้นอยู่ใต้ร่างตน 

            “อ๊ะ อ่ะ อ่ะ อ่ะ อ๊า”

            มือแกร่งจับยึดกับเอวบางไว้แน่น...แล้วเริ่มขยับแกนกายเข้าออกเร็วขึ้นกว่าเดิม ร่างสูงหลับตาพริ้มเพราะรับรู้ได้ถึงความสุขที่ไม่ได้สัมผัสมานาน ... ช่องทางเล็ก ๆ นี้ ติดรัดแกนกายเขาได้ดีทีเดียว ... ไม่แตกต่างไปจากครั้ง ๆ เท่าไหร่เลย ...

            “อือออ ... คยองซู มันรัดดีจัง มันยังคงเป็นแค่กูเท่านั้นสินะ”

            คำถามที่ไม่ได้หวังคำตอบใด ๆ เพียงแค่พูดไปตามอารมณ์และความพอใจของตัวเองเท่านั้น

            “อ่ะ อ๊า อ๊า อ่า อ่ะ อ่ะ อ่ะ ”

            จังหวะรักเพิ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ  ... สะโพกแกร่งส่งจังหวะที่กระชั้นถี่ขึ้นทุกทีตามแรงปรารถนาของตน ... และร้องครางออกมาจนแทบลืมหายใจไปเลยทีเดียว

            “อ๊ะ ... อ่ะ อ๊า อ๊า อ๊า อ๊ะ อื้ออออ อ๊าส์  !!!”

            เสียงครางลากเสียงยาวจนสิ้นเสียงลง ... จงอินปลดปล่อยน้ำแห่งกามอารมณ์จนไหลหยาดเยิ้มเต็มช่องทางรักของอีกคน ...

            คยองซูสลบไปในทันทีด้วยเหนื่อยล้า และความเจ็บจากการถูกขืนใจ ... จงอินถอนหายใจแล้วเพ่งมองร่างของคยองซูอีกครั้ง ... ค่อย ๆ จับร่างที่แน่นิ่งให้นอนในท่าที่สบาย แล้วหยิบผ้าห่มขึ้นมาพาดทับร่างบางนี้ไว้ ... พร้อมกับก้มลงจุมพิตที่หน้าผากมน แล้วก้าวออกจากห้องไป ... 

กลับไปเม้นเลย !!! 

คลิก!!!