(เนื้อหาเหมาะสำหรับผู้ที่อายุ 18 ปีขึ้นไป ผู้อ่านที่อายุต่ำกว่านี้
ควรปั่นจักรยาน เอ้ย ! ใช้วิจารณญาณในการอ่าน)
คุณครับ อบอุ่นจัง
#น้องปิ่นโตกับคุณจิน
ติ๊ด!
“งื้อ~”
เสียงติ๊ด... จากรีโมทแอร์ปลุกร่างบางที่กำลังจะหลับให้รู้สึกตัวอีกรอบ ความอบอุ่นจากอ้อมแขนขาดห้วงไปไม่กี่วินาที ร่างหนาที่นอนเคียงข้างก็แทรกเข้ามาในจุดเดิม สอดแขนแกร่งใต้ลำคอขาว โอบกอดร่างเล็กเข้าในอ้อมกอดอย่างเดิม
ปิ่นโตปรือตาขึ้นมองคุณจินที่เพิ่งลุกไปไหนสักที่ ร่างเล็กกระพริบตาไม่กี่ครั้งแล้วหลับตาลงเช่นเดิม
“คุณลุกไปไหนมาอ่า” เสียงเล็กงัวเงียถามข้างใบหู
“ไปลดแอร์มา รู้สึกว่าอากาศจะร้อนกว่าเมื่อวาน”
ปิ่นโตพยักหน้าเข้าใจ พรางปรือตาขึ้นมองอีกคนที่กำลังจดจ้องหน้าเขาในห้องที่มีเพียงแสงสลัวจากไฟติดผนังบนหัวเตียง
ใบหน้าเรียวยืดขึ้นกดจมูกเล็กฝังลงที่แก้มนุ่มของคุณจิน สูดกลิ่นกายชายหนุ่มฟอดใหญ่ ก่อนจะซุกหน้าเข้ากับแผงอกอุ่น แทนการบอกฝันดีอีกรอบในคืนนี้ ...
ทว่าคนถูกหอมใจเต้นไม่เป็นส่ำ ลำพังได้นอนกอดคนเป็นที่รักก็ใจเต้นแรงจนนับจังหวะไม่ได้แล้ว โดนลูกอ้อนที่อีกฝ่ายทำไปอย่างไร้เดียงสาแบบนี้ หัวใจที่เต้นรัวอยู่แล้วยิ่งทำงานหนักขึ้นไปอีก
ดวงตาเรียวหลับพริ้มในอ้อมอก คนเป็นที่รักไม่เคยจะทำให้รักของเขาลดน้อยลงแม้แต่น้อย จินฉีกยิ้มออกทีละนิด ขณะที่เลือดในกายไหลเวียนอย่างดื้อดึง
มือหนาเชยคางมนขึ้นเพียงนิด กดจูบลงที่หน้าผากมนบางเบา สูดกลิ่นอันเย้ายวนของคนในอ้อมแขนพอชื่นใจ ..
“อื้อ~คุณจิน”
ดูเหมือนคนในอ้อมกอดเขาจะยังหลับไม่สนิทซะแล้วสิ เสียงอื้อในลำคอดังแทรกขึ้นเบาๆ เพื่อบอกว่าคุณจินกำลังรบกวนการนอน แต่คนติดนิสัยกวนแฟนจะเลิกง่ายๆ ก็ไม่ใช่แนวทาง ปากซีดกดจูบลงอีกรอบที่ปลายจมูกรั้น พรางหอมแก้มอีกซ้ายขวา และกดจูบที่ริมฝีปากอย่างอ่อนโยน
ความรู้สึกโต้ตอบเบาๆทำให้จินรุนแรงขึ้นตามอารมณ์ เขาหลับตาลงด้วยความรู้สึกขาวโพลน การประมวลผลเริ่มติดขัด มือไม้ที่โอบกอดเริ่มซุกซนไปบนเนื้อหนังขาวเนียน
“อื้อ ~ อ่ะ!”
“ปิ่นโต”
เสียงเรียกเบาๆ ทำให้เจ้าของชื่อลืมตาขึ้นมา แต่ยังไม่ทันเห็นใบหน้าเจ้าของเสียงเรียก ความร้อนของริมฝีปากก็แผ่ซ่านอยู่บนลำคอขาว
ปิ่นโตหลับตาลงอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง มือเล็กกำเสื้อนอนของอีกฝ่ายแน่น ขณะที่ร่างกายเริ่มถูกดันให้เปลี่ยนเป็นนอนราบกับที่นอนแทนท่าตะแคงในอ้อมกอดเมื่อครู่
ปิ่นโตไม่สามารถลืมตาขึ้นเต็มดวงหรือหลับตาให้สนิท สงครามเล็กๆบนลำคอของเขาทำให้เลือดในกายวิ่งพล่านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ร่างเล็กปล่อยให้สมองตัวเองขาวโพลน ตอบรับความร้อนแรงที่คลอเคลียบริเวณลำคอจวนถึงอกขาวไม่หยุด มือเล็กที่กำเสื้อนอนอีกฝ่ายแน่นได้คลายออก แล้วบ่ายเบี่ยงไปทั่วอย่างไม่รู้ที่เหมาะสม
จินจัดการกับมือไม่รู้ความของปิ่นโต โดยให้วางไว้ที่ท้ายทอยของเขาเอง เรียวนิ้วเล็กสอดไปตามไรผมเสียดื้อๆ นั่นยิ่งทำให้เขาอมยิ้มและกล้าที่จะ ... ปลดกระดุมเสื้อนอนเม็ดแรกออก แล้วประทับจูบแรกบนอกขาวได้อย่างไม่ระแคงใจ
“อ่ะ ! ฮื้อ คุณ~ ..จิน”
“หื้ม...”
“คุณ~ อื้อ!!”
ริมฝีปากเล็กถูกปิดลงอีกรอบ แทรกมาพร้อมเรียวลิ้นร้อนเข้าต้อนความหวานในโพรงปาก
การโต้ตอบเกิดขึ้นในทันที ...
ปิ่นโตโตพอจะรู้วิธีจูบที่อีกฝ่ายพร่ำสอนอยู่ทุกวัน ลิ้นเล็กแทรกเข้าดูดความหวานบ้าง อีกฝ่ายชะงักให้คนด้านล่างทำตามใจ จนอากาศในกายเริ่มจะหมดไป
“ปิ่นโต”
“...”
“พี่หยุดไม่ได้แล้วนะ”
“...”
“คืนนี้...ให้พี่ดูแลเราใกล้ชิดกว่าคืนไหนๆนะครับ”
“คุณจิน...”
“...”
“อย่ารุนแรงกับเรามากนะ”
มุมปากยกยิ้มขึ้นบางๆ ก่อนจะประทับจูบลงบนหน้าผากเนียน ความอบอุ่นที่ถูกส่งผ่านความรู้สึก ทำให้ปิ่นโตหลับตาลงช้าๆ ซึบซับคำสัญญาไร้เสียง และโอบกอดร่างแกร่งด้วยมือทั้งสองข้างแทนความไว้ใจ
จินดันตัวขึ้นพอให้ตัวเองปลดกระดุมเสื้อออกได้ เขาถอดเสื้อตัวเองออกอย่างใจเย็น ผิดกับคนที่ยังนอนอยู่หน้าแดงขึ้นเป็นมะเขือเทศ ต้องรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทางเพราะความไม่เคยชิน
ร่างหนาแทรกกายลงเบียดกลางลำตัวของปิ่นโต เนื้อในร่มผ้าสัมผัสกันเหมือนไฟฟ้าช็อต ความรู้สึกใหม่ทำให้ปิ่นโตกระตุกเกร็ง เริ่มหายใจติดขัด ขณะเสื้อนอนตัวเองกำลังถูกปลดออกจากร่างกาย
มือเล็กยกขึ้นกอดอกตัวงอ เขินอายกับแผงอกเปือยเปล่าของตัวเองต่อหน้าคนที่รัก ร่างหนาโถมตัวลงคร่อมร่างเล็ก ดึงแขนของปิ่นโตไว้แนบข้างลำตัวแล้วประทับจูบลงอีกรอบที่บริเวณลำคอ ตั้งใจพร่ำจูบลงมาจนถึงอกขาว จูบเบาๆบนเนื้อเนียน และหยอกล้อกับเม็ดสีชมพูที่กำลังชูชันด้วยปลายลิ้นร้อนของเขาเอง
ความเสียวซ่านทำให้ปิ่นโตบิดเร้าอยู่ใต้ร่างหนา เชิดหน้ากัดปากระบายอารมณ์ไม่แพ้คนข้างบน
จินเงยขึ้นอีกรอบ มองผลงานตัวเองบนเรือนร่างคนเป็นที่รัก แสงสลัวช่วยให้เห็นผิวพรรณขาวเนียนที่มีรอยจูบจุดเล็กเป็นจ้ำ ยิ่งเห็นยิ่งอยากฝากรอยไว้อีกนับสิบนับร้อย หากแต่จะไม่ถึงขั้นต่อไปเสียที
ความใกล้ชิดทำให้ทั้งคู่ไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำพูดใด จินสามารถถอดกางเกงตัวจิ๋วของปิ่นโตออกได้โดยง่ายและทิ้งของไม่สำคัญลงพื้นไปอย่างไม่ใยดี
“หึ!”
ตอนนี้ร่างเล็กไร้อาภรณ์ปกปิดเนื้อหนัง ความเขินอายเพิ่มอีกร้อยเท่าจนต้องยกมือมาปิดหน้า ความไร้เดียงสาทำให้จินแอบยิ้ม และยังไม่ดึงมือนั่นออกเพื่อเชยชมใบหน้าแสนน่ารักของคนรักในตอนนี้
จินถอดกางเกงออกบ้างในทันที เผยให้เห็นความเป็นชายเพรียบพร้อมสำหรับใช้งาน สาวชักความฉ่ำเยิ้มให้ไหลออกมาเพียงน้อยนิด ก่อนจะโน้มตัวลงแนบชิดกับคนตรงหน้าที่ยังมัวเขินอาย
“ที่รัก ... ไม่ต้องเอามือปิดหน้า” เสียงเข้มเอ่ยช้าๆ ขณะดึงมือทั้งสองข้างของปิ่นโตออกจากใบหน้า
ร่างเล็กมองคนข้างบนตาปริบๆ และเผลอเลื่อนสายตามองไปบนร่างกำยำของคุณจิน
ไหล่กว้างที่เคยมองจากด้านหลังตลอด ตอนนี้เผยให้เห็นความแข็งแรงอยู่ตรงหน้า แผ่นอกที่ไม่เคยเห็นมาก่อนก็แข็งแรงกว่าที่คิดเป็นไหนๆ ร่างโปร่งผอมที่ไร้การเข้าฟิตนิต ไม่ได้ผอมแห้งเกินไป หากแต่ช่างเพอร์เฟคอย่างลงตัวกับรูปสะโพกที่เป็นชาย กล้ามแขน เส้นเลือดที่ปูดปูนเน้นย้ำในความคิด ว่าบอดี้ของเขาคนนี้ลงตัวกว่าชายคนไหนๆ
ในหัวจินตนาการไปมากความไม่ต่างกันของคุณจิน มองเรือนร่างเล็กด้วยความหลงไหล ร่างกายเมื่อเทียบกันแล้วช่างน่าทะนุถนอม นอนนิ่งใต้ร่างให้เขาครอบครองอย่างว่าง่าย
มือหนาลูบไล้ไปตามแผงอก ผ่านทรวดทรงเอวคอดไปยังสะโพกผาย บีบเบาๆให้หายหมั่นเขี้ยวแล้วดันขาข้างหนึ่งของปิ่นโตให้ตั้งขึ้น ก่อนจะจับกุมสิ่งนั้นโดยไร้คำเตือน
“อ่ะ! อื้ม~”
ร่างเล็กบิดเร้าแรงขึ้น ภาพตรงหน้าทำให้จินมองจนไม่กระพริบตา ความงดงามของคนตรงหน้า ร้อนแรงกว่าจิตนาการจนไม่อาจละสายตาได้
ยิ่งเห็นก็ยิ่งปวดหนึบในกาย จินจัดการครอบครองแกนกายของน้องปิ่นโตด้วยมืออุ่น สาวชักให้คนที่นอนได้บิดเร้ารุนแรงขึ้น
ไม่รู้ว่าร่างเล็กเคยเห็นความขาวขุ่นในกายบ้างหรือยัง เพราะสัมผัสได้ไม่นาน ก็เหมือนร่างกายจะไหลเวียนได้เร็วกว่าเขานัก
“อ่ะ ! คุณจิน”
“อย่าหุบขาสิ”
“อื้อ ~ อ่ะ อึดอัด อื้ม ~ อึดอัดไปหมดเลย อ่าส์”
“ปล่อยออกมาที่รัก”
“อ่ะ !”
“อย่ากลั้นให้ตัวเองทรมาน”
“อาส์~”
ปิ่นโตหลับตาแอ่นอกปล่อยความเสียวให้ไหลออกทางนั้นจนเยิ้มไปทั้งขา ร่างเล็กหอบหายใจรุนแรงกว่าบทจูบไม่รู้กี่เท่า แต่ตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตามองสิ่งนั้นที่ค่อยๆอ่อนแรงลง
จินจัดการให้น้องปิ่นโตระบายออกจนหมด มองคนรักนอนหอบหายใจพรางยกยิ้มอีกรอบ พร้อมกดจูบลงบนผิวขาว คล้ายจะกลืนกินทุกส่วนให้หมดเสียตั้งแต่ตอนนี้
ปิ่นโตรับจูบที่ปากกับคุณจินอีกรอบ คราวนี้รุนแรงขึ้นจนรู้สึกเสียวไปทั้งหลัง มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างกาย บีบตรงนั้นจับตรงนี้จนสมองน้อยๆขาวโพลนไปหมด
กระทั่งสัมผัสได้ถึงร่างกายแข็งแกร่งที่เบียดลงตรงกลางลำตัว ทำให้ต้องชันขาทั้งสองขึ้นอัตโนมัติ
ถ้าให้จินตนาการแล้วล่ะก็ ... ถึงเวลาของคุณจินแล้วสินะ
จินยังไล่จูบร่างบางอยู่ในทุกส่วน สำรวจตรวจดูและฝากรอยไว้อย่างหยุดไม่ได้ ต้องเก็บกินความบริสุทธิ์ด้วยความหลงไหล ดื่มด่ำกับเนื้อกายแท้กลิ่นเย้ายวน เพิ่มความต้องการไปอีกร้อยเท่าพันเท่าจนไม่อยากจะเงยหน้าขึ้น
“ปิ่นโต อื้ม~ พี่รักเรานะ รักมากๆเลย”
เสียงเข้มดังสลับเสียงจูบดังก่องในโสทประสาทของปิ่นโต แต่ร่างเล็กเสียวซ่านเกินกว่าจะตอบกลับได้ ยิ่งคุณจินขึ้นแตะลิ้นลงยอดอกเล็กแล้ว ร่างกายก็ร้อนเหมือนจะระเบิดอีกรอบให้ได้
ความปวดหนึบตรงกลางลำตัวเรียกให้จินเงยหน้าขึ้นจากความหลงไหล ร่างหนาโน้มลงหวังจะหยิบหมอนมาช่วยดันสะโพกเล็ก แต่ไม่วายก้มลงจูบอีกตามเคย และยัง ..แทรกสองนิ้วมือตัวเองเข้าในโพรงปากเล็กให้อีกฝ่ายได้ฝากหยาดน้ำหวานจนทั่ว ก่อนจะดึงออกแล้วปิดด้วยบทจูบที่ร้อนแรงอีกครั้ง
หมอนช่วยดันสะโพกเล็กให้ยกขึ้นอย่างที่ต้องการ ช่องทางสวาทเผยต่อหน้าคุณจินอย่างพอใจ เขาสัมผัสมันด้วยนิ้วที่เคลือบความหวาน ผิวบอบบางสั่นระริกตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาเริ่มจะ..เปิดทาง
ปิ่นโตเกร็งไปทั้งตัวเพราะสิ่งแปลกปลอมแทรกเข้ามาด้านใน มือเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่นจนปลายนิ้วห่อเลือดกลั้นหายใจทุกครั้งที่สิ่งเล็กนั้นขยับ และเริ่มอึดอัดขึ้นเมื่อคุณจินแทรกเข้ามาอีกนิ้วอย่างเลี่ยงไม่ได้
ไม่รู้คุณจินแทรกนิ้วเข้าไปเท่าไหร่ แต่ความเจ็บเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนร่างเล็กแทบทนไม่ไหว อยู่ๆร่างกายก็รั้น !พลิกตัวลงนอนคว่ำและทุกอย่างก็หยุดนิ่ง ...
แต่เพียงวินาทีเดียวเท่านั้นความอบอุ่นโน้มตัวลงทับแผ่นหลังเล็ก คุณจินไล่จูบที่แผ่นหลังอย่างปลอบโยนและเริ่มดันสะโพกคนด้านล่างขึ้นให้อยู่ในท่าโก่งโค้ง
“ที่รัก ไม่งอแงนะ” เสียงเข้มเอ่ยกระซิบข้างใบหูแล้วหอมแก้มดังฟอด
ปิ่นโตเอียงหน้าขึ้นมองคุณจินเล็กน้อย ร่างหนารีบประกบลงมากอดไว้แน่น ทั้งหอมและจูบให้ร่างเล็กไร้กังวล ขณะแทรกนิ้วเข้าเปิดทางอีกรอบ และคงพร้อมสำหรับสิ่งนั้น
“อะ อ๊ะ .. อาส์ !!”
“อื้ม~”
“ฮึก ! คุ . คุณจิน”
ขาเรียวสั่นจนรู้สึกได้ ร่างกายพร้อมทิ้งตัวลงทุกเมื่อหากไม่ได้แขนแกร่งโอบรอบเอวไว้
จินเข้าไปในร่างเล็กแล้ว ความอบอุ่นด้านในตอดรัดจนปวดหนึบ เขาหายใจเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ดุเดือดในกาย ค่อยๆขยับให้แท่งร้อนกลางลำตัวถลำเข้าไปข้างในนั้นอีกทีละนิดจนมิดลำ
“อื้อ ~ คุณจิน ฮืออ เจ็บ”
เสียงเล็กประท้วงเบาๆ ต้านความเจ็บไม่ไหวจนต้องแนบศีรษะไปกับที่นอน เจ็บจนมีน้ำตาเล็ดออกมา แต่ก็สุขจนไม่อยากหยุดเช่นเดียวกัน...
“อีกนิดนะที่รัก”
จินเริ่มขยับให้ชินทางเข้าออก สัมผัสช้าๆค่อยให้คนทั้งคู่เรียนรู้กัน
ปิ่นโตรับรู้ถึงความรู้สึกแปลกใหม่แทรกมากับความเจ็บ จังหวะกระแทกเบาๆทำให้เขากระตุกเกร็งจนกลั้นหายใจ
จินสัมผัสได้และเริ่มขยับเร็วขึ้น เขาพยายามเคลื่อนที่ด้วยความอ่อนโยนอย่างที่ร่างเล็กขอ แต่ร่างกายก็เหมือนจะทรยศนายมัน จากสัมผัสที่เนิบนาบ แปรเป็นเร่งจังหวะเข้าออกเร็วขึ้นจนแทบควบคุมไม่ได้
“อ่ะ อ่ะ อ่ะ”
เสียงหวานหลุดครางออกมาอย่างไม่ตั้งใจ การกระแทกที่รุนแรงขึ้นและโทนเสียงที่ถูกใจ ทำให้จินหลับตาพริ้มดื่มด่ำความรู้สึกสุขล้นจนไม่อาจจะยั้งได้
“ปิ่นโต .. อื้ม”
“อ่.. อ๊ะ”
“เป็นของพี่นะ เป็นที่รักของพี่ตลอดไปนะ”
“อ่ะ คุณจิน.. อ๊ะ ! อื้อ~”
จังหวะที่ไร้การควบคุมหลุดจากช่องสวาทอย่างน่าหงุดหงิด ปิ่นโตถูกพลิกให้นอนหงายเช่นเดิม แล้วร่างหนาก็ก้มทับลงมาอีกครั้ง
ดวงตาเรียวกระพริบถี่จ้องมองกับคนด้านบน คุณจินมองหน้าเรียวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยรักและหวงแหน...ตอนนั้นปิ่นโตยกมือขึ้นมา ใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามโครงหน้าหล่อเหลา สัมผัสอ่อนโยนทำให้คุณจินหลับตาพริ้ม จูบเบาๆที่หลังมือเล็ก พร้อมดันตัวเองเข้าในกายอุ่นอีกรอบอย่างรวดเร็ว
“อ่ะ !”
“เดี๋ยวพี่จะทำให้จบนะ”
ถึงความเจ็บจะยังไม่ลดลง แต่ปิ่นโตก็ยังพยักหน้าตามคำพูดของคุณจิน ไล้มือเรียวไปตามโครงหน้าและลำคอแทรกนิ้วไปตามไรผม เพิ่มความเสียงซ่านให้คนด้านบนเพิ่มขึ้นอีก
แล้วมีหรือที่ร่างกายจะยอมแพ้ จินเริ่มขยับเข้าออก ถาโถมร่างกายที่เต็มไปด้วยความรักแก่คนด้านล่างเต็มกำลัง
“อ๊ะ ! เร็ว .. เร็วจัง อื้อ~!!”
จินโน้มลงจูบปิ่นโต ตั้งใจกลืนเสียงครางหวานลงคอ และเบี่ยงเบนความสนใจของปิ่นโตมาที่บทจูบร้อนแรงแต่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด ปิ่นโตจูบกลับด้วยความรุนแรงไม่แพ้กัน คล้ายระบายอารมณ์ผ่านจูบของเขา และเผลอกัดปากหนาด้วยบางที
ความเจ็บที่ปากและความแสบที่หลังแทรกมาในความรู้สึก แต่จินยังคงกระแทกกระทั้นร่างกายเร่าร้อนในโพรงสวาท ควบคุมร่างบิดเร้าของคนใต้ร่างอย่างพอใจ และพร้อมจะปลดปล่อยเต็มที
“อ่ะ อ่ะ อ่ะ”
“อ่ะอ่าส์~”
เสียงครางหวานครางทุ้ม ดังแข่งกันในห้องสี่เหลี่ยมที่เก็บเสียง จินกอดปิ่นโตไว้แน่น ขณะที่ปิ่นโตก็ไม่ปล่อยมือจากแผ่นหลังของจินไปไหน ร่างเล็กถูกดันตามแรงกระแทก ลมหายใจขาดหายตามห้วงอารมณ์
“ปิ่นโต”
“อ่ะ อื้อ”
“ปิ่นโตรักพี่มั้ย”
“อ่ะ .. ร . รัก ..คุณ”
“พี่จิน”
“อื้อ~ เร็ว”
“ปิ่นโต อ๊ะ ! พี่รักปิ่นโตนะ”
“อื้อ ~ อื้อ!! พี่จิน .. อ๊ะ ระ..รัก”
“หื้ม ?”
“รักพี่จิน ..”
“...”
“พี่จิน ... รักที่สุดเลย อ่ะ อ่ะ อ่าส์!!”
“ที่รัก อ๊ะ ! อ่ะ อ่าส์!!”
“...”
“จะไปรักคนอื่นนอกจากพี่ไม่ได้แล้วนะครับ”
ความอบอุ่นคับแน่นในช่องสวาทจนอึดอัด จินปล่อยความสุขในร่างบางจนหมดทุกหยด แล้วถอนส่วนกลางกายออกช้าๆ ทิ้งตัวลงทับร่างบางที่นอนหอบไม่ต่างกัน หอมแก้มเนียนอีกครั้งพอชื้นใจ
“ขอบคุณนะ”
“พรุ่งนี้ง้อเราด้วย!”
“หื้ม?” จินหลุดขำเบาๆ
ปิ่นโตเอียงหน้ามาเบะ “ก็เรา...เจ็บไปหมดเลยอ่ะ”
“ฮ่าๆ โอ๋นะครับ ที่รักพี่เก่งที่สุดเลยยยย~”
ไม่พูดเปล่า จินหอมแก้มปิ่นโตอีกครั้งซ้ายขวา ก่อนจะซบหน้ากับแผ่นอกเล็ก อาศัยพักหายใจให้หายเหนื่อย โดยมีมือน้อยๆ ประคองใบหน้าไว้ด้วยความรักไม่ต่างกัน
พักหลายนาทีจนความเหนื่อยเกือบดึงทั้งคู่ให้หลับฝัน จินเปลี่ยนมานอนข้างๆปิ่นโตแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายไว้ ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองคุณจินเล็กน้อยก่อนจะหลับตาเพราะเหนื่อยล้าเต็มทน
“เราให้คุณหมดทุกอย่างแล้วนะ”
เสียงเล็กพูดขึ้นในความเงียบ
“...”
“เรารักคุณมากๆด้วย”
“พี่ก็รักปิ่นโต ขอบคุณที่ไว้ใจพี่ และให้พี่ดูแลเรามากมายขนาดนี้”
“คุณจิน”
“ครับ”
“อย่าทิ้งเรานะ เราไม่อยากได้ความเสียใจจากคุณ”
“ไม่ทิ้งแน่นอนครับ พี่รักเรามาก มากจนนึกถึงวันที่ไม่มีเราไม่ออกเลยล่ะ”
“...”
“ให้พี่ดูแลเราไปตลอดนะ แล้วก็..ขอบคุณนะครับที่เลือกพี่”
“...”
“หลับแล้วหรอ ฝันดีนะครับ”
“ยัง~ เราแค่รู้สึก ... เจ็บอ่ะ”
“โอ๋ ~ เดี๋ยวก็หายเจ็บนะครับ”
“นี่ๆ”
“ครับ”
“กี่โมงแล้วอ่า”
คำถามของปิ่นโตทำให้จินต้องเอื้อมไปหยิบมือถือมากดดูเวลา
“ตี 2 กว่าแล้ว”
“ง่ะ นอนอีกนิดก็ต้องตื่นแล้วสิ”
“นอนไปเลยไม่ต้องห่วง คงไม่ได้ไปแล้วแหละ”
“ห้ะ?”
“นอนครับ ฝันดีนะ”
จูบสุดท้ายของคืนนี้ประทับลงบนหน้าผากเนียน ยาวนานกว่าจูบไหนๆ ที่เคยได้รับ อบอุ่นแผ่ซ่านไปทั้งหัวใจกล่อมหัวใจที่ยังเต้นรัวให้สงบลงและเข้าสู่นิทราได้ในที่สุด
“พี่จะดูแลปิ่นโตให้ดีที่สุดเลยนะ รักมากๆครับ”
.....................
อย่าลืมกลับไปอ่านในจอยลดาต่อ และคอมเม้น
แท๊กทวิต #น้องปิ่นโตกับคุณจินเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ : )
เลือดหมดตัวอล้ววว ปิ่นโตลูกแม่ㅠㅠ
ตอบลบกี๊สสสสสส
ตอบลบ