Eatyou 6 NC-13

ไม่สมควรโดนแบนก็โดนแบน 

NC -13 เบาๆนะคะ 

หงุดหงิด ! มันเงียบกูก็หงุดหงิด มันพูดกูก็หงุดหงิด มันก็แค่สัตว์เลี้ยงที่ร้องขออิสระในการหายใจ ผมกดจูบลงที่ริมฝีปากบางนั้นอีกครั้ง ร่างเล็กดิ้นพล่านใต้อกแกร่ง มือผมคว้าจับสองแขนน่ารำคาญนั่นด้วยมือเดียว

"อยู่นิ่ง ๆ หน่อยสิว่ะ"

เสียงเข้มตวาดลั่นห้อง ร่างเล็กสั่นสะท้านไปแล้วทั้งร่างกาย ดวงตาเรียวเล็กสั่นคล่อนด้วยความกลัว แม้ไม่ปริปากพูดออกมา แต่สายตาผมรู้ดีว่ามันกลัว มันกำลังกลัวผมอยู่แหละ

"เงียบเหมือนเดิมนั่นแหละดีแล้ว แล้วไม่ต้องสะอื้นให้กูได้ยินนะ ถ้าจะร้อง ต้องเป็นเสียงครางเท่านั้น"

ผมถอดเสื้อตัวเองเชิ้ตสีดำออกจากร่างกาย มือของมันเป็นอิสระเพียงชั่วครู่ มันพยายามจะดึงรั้งร่างกายตัวเองให้ขยับสูงขึ้น แต่คงจะทำได้แค่ในความคิด เมื่อร่างกายของผมยังนอนทับร่างกายมันอยู่

มือหนาลูบหน้าท้องบางด้วยความต้องการอะไรบางอย่างที่มากกว่าเซ็กซ์ ทว่าตัวผมเองก็ยังไม่ทราบว่าร่างกายต้องการอะไร เพราะชีวิตผมดำเนินความสัมพันธ์กับกายอื่นเพียงแค่เซ็กซ์ นอกจากเพื่อนที่ผมทำไม่ลง

"อ่ะ"

เสียงหวานเริ่มปล่อยน้ำเสียงไพเราะให้ผมได้ยิน ผมบดขยี้ยอดอกมันด้วยการปลุกเร้า ร่างเล็กบิดเร้าในปราการแกร่งจากร่างกายผม ผมถอดเสื้อตัวบางนั้นทิ้งในทันที ผมทนอะไรได้ไม่นานหรอก

ลุกขึ้นถอดกางเกงตัวเองออก พร้อมดึงกางเกงตัวเล็กและชั้นในตัวบางของคนใต้ร่างออกในทันที ตอนนี้ร่างกายเราทั้งสองไร้สิ่งปกปิด ผมมองมันด้วยสายตากระหาย สิ่งล่อตาใจวางอยู่ตรงหน้าขนาดนี้ ไม่ลองเชยชมก็คงจะดูโง่ไปหน่อยละ

"อ่ะ โอ๊ย!! .. ฮึก เจ๊บ"

ความเจ็บจี้ดที่ผมไม่มีทางรับรู้ได้ว่ามันเจ็บมากมายขนาดไหน รู้เพียงเส้นทางที่ผมกำลังใช้นิ้วสำรวจเส้นทางมันช่างตอดรัดและคับแน่น นี่เพียงแค่นิ้วนะ แล้วถ้าสิ่งนั้นที่ใหญ่กว่านิ้วหละ

หึ ! แค่คิดก็แทบเสร็จแล้ว

และมันก็ร้อนแรงอย่างที่ผมคิดไว้จริง ๆ ด้วย ผมขยับร่างกายด้วยความต้องการที่มากมาย สารภายในหลั่งฮอร์โมนความสุขอย่างไร้หัวใจ ไม่มีความปราณีใด ๆ สำหรับความดื้อรั้นในครั้งนี้ มีเพียงแรงกระแทกหนัก ๆ และการเคลื่อนไหวภายในที่รัวเร็วดั่งเปลวเพลิง

ไม่นานเกินกว่าลูกหมาตัวน้อยจะขาดใจตาย ผมหยุดการกระทำทุกอย่างไว้หลังจากร่างแตะขอบความสุข อกแกร่งกระเพือมขึ้นลงด้วยความเหนื่อยหอบ ไม่แตกต่างกัน แบคฮยอนนอนหอบหายใจอย่างไร้สภาพ

ผมปล่อยมือจากแขนเล็กลุกออกจากเตียงหยิบกางเกงมาสวมพร้อมเสื้อกล้ามสีดำ ปรายหางตามองร่างที่แน่นิ่งบนเตียงก่อนก้มหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นพาดไหล่

หึ

อยู่ ๆ ใบหน้าผมก็ฉายรอยยิ้มที่มุมปาก เด็กนี่มันเด็กจริง ๆ นะ อายุสิบแปดปลาย ๆ แต่ประสบการณ์ยังน้อยนิด คำว่ารู้ทุกอย่าง คำว่าโตแล้ว นายมันยังเข้าไม่ถึงคำนี้เลยแม้แต่น้อย เล่ย์กลคนเมืองนั้นมีมากมาย โชคดีแค่ไหนที่ผมมาเจอมันก่อน ไม่อย่างนั้นละก็ ..

"กลับดึกนะ ถ้าหิวก็โทรสั่งอาหารมากินแล้วกัน"

ประโยคสุดท้ายที่ผมพูดก่อนจะออกจากห้องนอน โดยไม่ลืมที่จะคลุมผ้าห่มให้ลูกหมาตัวน้อย ๆ ไม่รู้หรอกว่าเข้าใจไหม แต่ดูท่าทางคงจะสลบไปแล้วมแต่ช่างเถอะ ลูกหมามันทำอะไรมากหละ วัน ๆ ก็กิน เล่น แล้วก็นอนนั่นแหละ ในเมื่อมันเข้ามาอยู่ในชีวิตผมแล้ว ก็ยากที่จะก้าวออกไปนะ

ไปอ่านต่อ คลิก