Specail KaiDo 2

Specail KaiDo 2

มโนล้ำลึก งานนี้ฟิน ๆ ไม่ใช่เรื่องจริงนะ จุ๊ปๆ

ร่างสูงก้มโน้มตัวทับร่างเล็กอย่างรวดเร็ว สองมือจับแขนเล็กขึงออกโดยไม่ทันตั้งตัว

“จงอินปล่อยพี่นะ .. ปล่อย บอกให้ปล่อยไง” พูดด้วยเสียงสั่นเครือ ร่างกายสั่นเทาไปหมด

ความกลัวเริ่มรุมเร้าตั้งแต่ร่างสูงโน้มตัวทับลงมา ด้วยตาแข็งกร้าวแปร่งประการราวกับถูกสาบ จ้องมองร่างเล็กที่สั่นสะท้านเหมือของเล่นทีท้าทาย

“ก็บอกแล้วไงว่าจะยัดเหยียดอารมณ์โดยขืนใจให้”

ดวงตาลุกวาว น่ากลัวยิ่งกว่าเสือกำลังจะขยุมเหยื่อ ร่างเล็กเริ่มใจไม่ดี แต่แม้พยายามหนีก็หนีไม่ได้ แขนทั้งสองถูกตรึงไว้ข้างศีรษะ ลำตัวถูกทับด้วยร่างสูงใหญ่

“ไม่นะ ... พี่ไม่ต้องการ งื้อ .. ปล่อยเถอะ” 

ริมฝีปากร้อนผ่าวทาบทับลงซอกคอขาว ดูดดึงจนเกิดรอยแดงเป็นจ้ำ สองมือแน่นแขนเล็กจนแดงไปหมด

“ลองหน่อยก็ดีนะ ชอบฉันอยู่แล้วไม่ใช่หรอ”กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์น่าสมเพช

คยองซูมองลึกเข้าไปในดวงตาขรึมนั่น เช่นเดียวกับจงอิน ที่จ้องมองใบหน้าสวยไม่ละสายตา เป็นสายตาที่มองด้วยความอ่านกิน สำรวจใบหน้าตั้งแต่เส้นผมลงมาจนถึงปลายคาง

“งื้อออออ”

ประทับจูบร้อนแรงโดยไม่หวังให้อีกฝ่ายตอบกลับ ดูดคลึงริมฝีปากบนล่างอย่างสนุกสนาน  แต่อยู่ ๆ ความร้อนแรงก็เริ่มอ่อนโยนขึ้น จูบแล้วหยุด จูบแล้วหยุด แต่ยังจูบซ้ำหลาย ๆ ครั้ง จนเหมือนจะติดใจ

“ปากหวานดีนะ”

“ออกไปเลย ... พี่ไม่ได้ต้องการแบบนี้”

ดวงตากลมโตเริ่มสั่นคลอ แสดงให้เห็นถึงความกลัวที่แสดงออกชัดเจน แต่ไม่รู้ทำไมนะ ไอ้อาการสั่น ๆ แบบนี้ มันช่างน่าแกล้งจนจงอินห้ามตัวเองไม่ได้

“พี่กลัวนายจริง ๆ นะ”

“ดีแล้ว”

ตอบกลัวโดยไม่ต้องคิด เพราะในใจก็ต้องการให้คยองซูเกรงกลัวอำนาจของเขา การใช้กำลัง คำพูดแรง ๆ รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ดี  ทำให้คยองซูกลัว แต่มันเป็นหนทางเดียวที่แกล้ง และมันก็สนุกซะด้วยสิ

“แฮ่ก  .. แฮ่ก  .. จงอิน”

ร่างเล็กหอบหายใจ ใบหน้าร้อนฉ่า กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่จงอินระดมจูบลงมาอย่างเร่าร้อน แย่หน่อยที่มันช่างเจ็บปวด และไร้การตอบกลับจากคนยองซู

“เล่นตัวจังว่ะ นี่จะให้กูทำแรง ๆ ใช่ไหม ซาดิสหรอฮ้ะ !”

“มะ ม่ายยยยย อย่าทำแบบนี้สิจงอิน”

“จะทำ !”

ริมฝีปากหนาประกบปากลงทับริมฝีปากบางทันที  ไม่ให้อีกคนตั้งตัว ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ เมื่อครั้งนี้ริมฝีปากแกร่งสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากหวาน

มือหนาปล่อยออกจากข้อมือเล็ก ลูบไล้ขึ้นมาตามผิวเนื้อเนียน ผ่านแขนเสื้อสั้นตัวบางจนถึงท้ายทอย จับเงยขึ้นรับสัมผัสอย่างหนีไม่ได้ ส่วนมืออีกข้างก็ปล่อยออกจากข้อมือเล็กเช่นกัน ใช้มันลูบไล้วนไปมาบริเวณหน้าท้องแบนราบ

มือหนาลูบไล้ไปมา จากภายนอกเสื้อ เข้าไปข้างในเสื้อ สัมผัสกับผิวหน้าท้องเนียนเรียบ ยิ่งลูบไล้อารมณ์ก็ยิ่งพุ่งพรวด ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งอยากเห็นทุกสัดส่วนให้เร็วกว่าเดิม

พรึบ !!

เสื้อยืดแขนสั้นของคยองซูถูกถอดออกไป โยนมันลงที่พื้นอย่างไม่ใยดี จงอินมองร่างขาวเนียนตรงหน้านิ่ง ๆ มองดูหน้าท้องแบนราบ มองดูหุ่นรัดรูปที่เล็กกว่าเขานัก

“ฮึก ..!”

“ร้องไห้หรอ .. หื้ม ..” โน้มตัวลงทับอีกครั้ง “ชอบหวะ หุ่นแบบนี้” กระซิบข้างใบหูเบา ๆ

“ลุกไปนะ .. ฮึก .. ลุกออกไปนะจงอิน” พูดโดยไม่มองหน้าคนที่ค่อมอยู่

จงอินแสยะยิ้มน้อย ๆ  ค้างใบหน้าตัวเองไว้ในระดับเหนือจากที่นั่งโซฟาไม่ถึงคืบ ลมหายใจอุ่น ๆ รดข้างแก้มคยองซูลามลงมาจนต้นคอ ฝังจมูกสูดกลิ่นกายหอมเย้ายวนอีกรอบ

“มาทำเรื่องนี้ให้จบเร็ว ๆ ดีกว่า”

ไม่รู้จะทนไปทำไม แค่ได้ ๆ ก็จบ ข่มขืนนี่น่า ไม่ได้ฝากความรัก !

“อื้ม .. อื้อ”

ระดมจูบไม่รู้กี่ครั้ง ฝากรอยแดงไว้ไม่รู้กี่จ้ำ ผิวกายขาวนวลเนียน มีรอยแดงขึ้นเป็นริ้ว ๆ จากริมฝีกปากร่างสูง คยองซูทำได้แต่มองไปทางอื่น แล้วระบายความชอกช้ำออกมาทางน้ำตา มือบางจิกลงที่แผ่นหลัง แต่ขย้ำได้แต่เสื้อซะมากกว่า  สิ่งที่ได้รับตอนนี้ มันไม่ใช่ความเสียวซ่าน แต่เป็นความกระเดือดกระดานซะมากกว่า

ถอดแม่งเหอะ !

จงอินถลกเสื้อตัวเองขึ้นมา แล้วรีบถอดออกไปอย่างรวดเร็ว กดจูบลงไปเรื่อย ๆ ทั่วหน้าท้องแบนราบวนเวียนรอบสะดือและท้องน้อย ตามด้วยการดึงกางเกงขาสั้นของคยองซูลงทีละนิด ทีละนิด

และ

หล่นออกไป

กางเกงขาสั้นพร้อมกางเกงในตัวบางของคยองซุหล่นลงไปกองกับพื้นแล้วเรียบร้อย จงอินมิอาจรีรออะไรได้อีก ถอดกางเกงตัวเองออกในทันที

แกนกายขยายแข็งขืนเต็มที่ เด่นตระหง่านให้คยองซูได้เห็น ร่างเล็กทำเพียงส่ายหน้าไปมา ขยับตัวเองออกจนเกือบหลุดได้ แต่กำลังของจงอินมีมากกว่า ดึงขาของคยองซูให้ลอดหว่างขาของตัวเองได้อีกครั้ง

“ขนาดนี้แล้วจะหนีไปไหนว่ะ !”

จับสองขาให้แยกจากกัน ด้วยความโมโห ใช้มือข้างหนึ่งสาวชักแกนกาย แล้วยกสะโพกให้ได้ระดับเท่ากัน

“งื้อ .. !! ปล่อยนะ ปล่อยพี่ !!”

ดิ้นพร่านจนแทบตกโซฟาแต่ก็ห้ามความบ้าของจงอินไม่ได้

ไม่ต้องให้คยองซูเตรียมตัว หรือเตรียมพร้อมอะไรทั้งนั้น

“ฮึก .. ฮรืออออ . อึก !!” พรวดดดด

มือเล็กจิกลงกับโซฟา กัดปากตัวเองแน่น ดวงตาปิดสนิท มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตาเท่านั้น

ทั้งเจ็บ ทั้งจุก คับแน่นไม่หมดจนพูดไม่ออก ความรู้สึกโดยรุกล้ำ เหมือนร่างกายนี้ถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ เจ็บ ... เจ็บในแบบที่ไม่เคยเจ็บมาก่อน

ร่างกายไร้เรี่ยวแรง หายใจหอบถี่ ร้อนรนไปทั่วทั้งร่างกาย ไม่ใช่ว่าคนข้างบนเร่าร้อน แต่มันเถื่อนดิบจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูด

“เจ็บ .. อึก .. ! พี่เจ็บ”

ทั้งพูดทั้งสะอื้น แต่ก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะผลักท่อนเนื้อร้อนออกจากร่างกายตน ใบหน้ามนบิดไปมาอย่างทรมาน ผิดกับอีกคนที่กระตุกยิ้มอย่างพอใจ

“อยู่นิ่ง ๆ นะ”

เสียงพูดเยือกเย็นเอ่ยออกมาอย่างเฉยชา ใช้มือสองข้างประคองเอวบางไว้แน่น แล้วเริ่มขยับแกนกายเข้าออกช้า ๆ อย่างใจเย็น

“อือ...อ่า .. อ๊ะ อ๊ะ อ๊า”

เสียงทุ้มต่ำร้องครางออกมาเบา ๆ กระแทกกระทั้งแกนกายสุด สะโพกอวบกระทบกับหน้าท้องแกร่งดัง

พั่บ พั่บ

การประชดประชัน ความโกรธ ครอบงำสติสัมปชัญญะของจงอินอย่างไม่เหลือหลอ คนที่เอ่ยเรียกคยองซูว่า ฮยอง คนที่ดูแลกันมาตลอดตอนที่หลบภัย ตอนนี้กลายเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ ช่างไร้คำสรรหามาเรียกซะจริง ๆ

บทรักหยาบโลนดำเนินเรื่องราวไปอย่างน่ารังเกียจ แกนกายบดเบียดสอดกระเส้าลงลึกถึงจุดนั้น ทว่าไร้ความต้องการที่เหมือนกัน เมื่อความรู้สึกทั้งหมดของคยองซูถูกความเจ็บปวดและทรมานกลบเกลือนไปจนหมดสิ้น

“อื้ม .. อ่ะ อ.. อ๊ะ”

เสียงทุ้มต่ำครางซี้ดในลำคอ ทุกครั้งที่แกนกายกระแทกเข้าไป เสียงร่ำไห้ก็ดังสะอึกขึ้นทุกครั้ง มันดูเป็นเสียงน่ารำคาญสำหรับหลาย ๆ คู่ แต่กลับจงอินนั้น เสียงสะอื้นนี้แหละ เป็นเสียงแห่งความสนุกที่สุด ความเจ็บหรอ ความทรมานงั้นหรอ รับ ๆ มันไปสิ

รับความรู้สึกที่แบคฮยอนเคยได้รับ

“ไม่มีอารมณ์ร่วมกับกูหรอ ...หึ !”

ในเมื่อไม่ร่วม ก็รับไปเต็ม ๆ ละกัน

“อ่ะ อึก .. อึก .. อ่ะ อ๋าาาา”

เสียงครางร้องปนกับเสียงสะอึก ร่างสูงเกรี้ยวโกรธยิ่งนัก ที่ร่างเล็กไม่แม้จะได้พูดคำใดออกมา เร่งเร้ากระแทกสะโพกเข้าออกอย่างคับแค้น กัดฟันกรอดจนได้ยินเสียงฟันกระทบกัน

พั่บ พั่บ พั่บ

เร่งสะโพกแกร่งให้กระแทกลึกเข้าไปจนสุด เบียดมันเข้าไปอย่างนั้นอย่างสุดแรง และกระแทกเข้าไปใหม่อย่างไม่สนใจในความเจ็บช้ำ ไม่ว่าเสียงกรี๊ดร้อง หรือร่างกายที่ดิ้นทุรนทุราย ก็มิอาจจะทำให้หยุดได้ มีแต่จะซ้ำเติม จะทรมานให้หนักเข้าไปอีก

“อึก .. ! พอ .. อ๊ะ ..  พอแล้ว รู้แล้ว .. พี่รู้แล้ว  ... อ่ะ อ๊ะ”

“หึ !” แสยะยิ้มมุมปาก

“พอ อึก ... พอเถอะจงอิน ... อ๊ะ ..”

“ฉันจะไม่หยุด อ๊า”

“จงอิน .. อึก .. จงอิน”

ร่างสูงกระแทกแกนกายเข้าออกอีกสี่ถึงห้าครั้ง น้ำรักสีขุ่นก็ล้นทะลักออกมาถึงข้างนอก ถอนแกนกายออกมาช้า ๆ รูดรั้งต่อข้างนอกจนปล่อยออกหมด และทิ้งร่างของคยองซูให้เป็นอิสระ

ร่างเล็กนอนหอบหายใจทางปาก ดวงตาพร่าเบลอกระพริบช้าลงเรื่อย ๆ จากที่มองเห็นใบหน้าหล่อคมคายเด่นชัด ก็เริ่มจางขึ้นทุกที

“พี่เกลียดนาย ... พอใจแล้วใช่ไหม !”

กลับไปเม้นด้วยน๊า 

จิ้ม ๆ