ฟิคมารยา บทที่ 11 ชานแบค

อย่าเศร้าเลย นี่มัน NC ในจินตนาการคะ

ไม่ได้มีอยู่จริงนะ เป็นแค่มโนภาพของผู้แต่งนะ

“ถ้ามึงพูดแบบนี้ งั้นกูก็จะประทับความเป็นเจ้าของอีกครั้งละกัน !” ชานยอลผลักแบคฮยอนลงเตียงกว้าง ตามด้วยร่างสูงใหญ่ของตัวเองขึ้นก้าวขึ้นเตียงตามไป

แบคฮยอนตกใจไม่น้อย รีบคลานหนี ตะเกียกตะกายไปที่หัวเตียง และทำท่าจะลงไป ทว่าช้ากว่าชานยอล มือหนาคว้าข้อเท้าของแบคฮยอนไว้ได้ และลากมาอยู่ที่กลางเตียง ร่างเล็กพยายามดิ้นให้หลุด แต่ก็สุดความสามารถ จนกระทั่งร่างสูงขึ้นค่อมได้สำเร็จ

“ไม่ทำแบบนี้นะชานยอล”แบคฮยอนใช้น้ำเสียงเว้าวอน ทั้งยังส่งสายตาผ่านม่านน้ำตาหวังให้อีกคนใจอ่อน และยอมปล่อย

แต่ไม่เลย !! ชานยอลจับมือเล็กของแบคฮยอนตรึงไว้ทั้งสองข้าง สายตาคู่นั้นในตอนนี้มีแต่ความแค้นและความโกรธ ที่กำลังครอบครองจิตใจอยู่

“ปล่อยนะ ฮรือออออ”

แบคฮยอนทุรนทุรายใต้ร่างหนา ดวงตาเล็กปิดสนิทปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาไม่ยั้ง ทั้งเสียงอ้อนวอน และเสียงสะอื้นดังระงมไปทั่วห้อง แต่ชานยอลก็ยังไม่ใจอ่อน

ผัวะ !

“หุบปากซักที อย่าดัดจริตทำเหมือนไม่เคย”

ชานยอลกระแทกเสียงใส่หน้าแบคฮยอน หลังจากใช้มือหนาของตัวเองฟาดลงที่แก้มขาวเปรอะด้วยคราบน้ำตา .. ร่างเล็กแน่นิ่งไปในทันที แม้แต่เสียงสะอื้นยังไม่กล้าที่จะให้เล็ดลอดออกจากไรฟัน

“มึงเป็นของกู ของกู ! ต่อให้กูมีใคร มึงก็ยังเป็นของกู”

ชานยอลเน้นชัดทุกคำ มองใบหน้าสวยจากด้านข้าง แก้มขาวเนียนเริ่มขึ้นสีแดงฉาดเป็นรอยมือขนาดใหญ่ แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้ชานยอลสำนึก

ร่างสูงบดเบียดริมฝีปากร้อนของตัวเองดูดเม้นที่ซอกคอขาว ขณะค่อย ๆ ปล่อยมืออีกข้างที่จับแขนเล็กไว้ แล้วเปลี่ยนมาสอดรั้งไว้ใต้แผ่นหลังของแบคฮยอนทั้งสองข้าง คล้ายกับกำลังกอดร่างของแบคฮยอนไว้แนบอก อย่างหวงแหน

แบคฮยอนทำอะไรไม่ได้ นอกจากใช้มือเล็กของตัวเองทุบอกกว้าง แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าร่างสูงจะปล่อยเลย  เขายังคงทำตามความต้องการของตัวเอง กลืนกินร่างทั้งร่างของแบคฮยอนอย่างต้องการ

“ปะ ปล่อยฉันเถอะ”

แบคฮยอนอ้อนขออีกครั้ง หวังให้ชานยอลสงสารบ้าง แต่ร่างสูงทำเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองหน้าครู่เดียว แล้วจัดการดูดเม้มต่อ .. จากซอกคอขยับมาที่ลำคอตลอดจนถึงปลายคาง

ริมฝีปากหนาละจากบริเวณตรงนั้น ขึ้นมองหน้าแบคอยอนอีกครั้ง ใบหน้าสวยยังเปื้อนไปด้วยสายน้ำตา จมูกแดงก่ำ ทั้งยังสะอื้นเพราะกำลังร้องไห้

สายตาดวงคมจ้องลึกลงไปในสายตาคู่นั้น มองเห็นความเว้าวอนที่แลดูเจ็บจี๊ดที่หัวใจ เหมือนว่าตัวเองกำลังบีบคั้นหัวใจตัวเองอยู่ยังไงยังงั้น

แต่ก็เหมือนมีมารหัวใจ เพราะในสายตาของแบคฮยอนแล้ว ไม่ได้มีเพียงแค่เขาคนเดียว ในนั้นยังมีทั้งจงอิน และเพื่อนคนเมื่อกี้อยู่

ร่างสูงกัดฟันกรอด ก้มลงจูบปากแบคฮยอนด้วยความเดือดดาด มันเร้าร้อน และรุนแรง จนมิอาจคิดได้ว่านี้หรอคือคนเคยรักกัน ไม่มีการตอบรับจากคนใต้ร่าง มือหนาเคลื่อนขึ้นดันท้ายทอยของแบคฮยอนให้ตอบรับสัมผัส แต่ร่างเล็กใจแข็งพอที่จะฝืน ...

“อ่ะ อื้ออ”

กลิ่นคาวเลือดตีจมูกทั้งสองทันทีที่ชานยอลกัดริมฝีปากล่างเพื่อให้เปิดออก ใช้จังหวะนั้นสอดแทรกลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากเล็ก ฉกชิงความหวานปนกลิ่นเลือดอย่างหนำใจ เหมือนผีดิบที่หิวโหยมาแสนาน

ปล่อยซักทีเถอะ

ร่างเล็กทำได้เพียงแค่กำเสื้อแน่น ๆ จนเป็นรอยยับ ความรู้สึกรักทั้งหมดพังลงแล้วไม่เหลือชิ้นดี ต่อให้คน ๆ นี้หยุดการกระทำ ต่อให้คน ๆ นี้พูดว่าขอโทษ

คนอย่างแบคฮยอนก็จะไม่ให้อภัย !

ฮึก .. อึก ..ฮรือ ...

ชานยอลถอนจูบออกจากริมฝีปาก มองดูผลงานตัวเองที่สร้างตราบาปไว้เป็นรอยแผล แม้จะดูดกินไปมากแล้ว แต่เลือดยังคงไหลซึมอยู่ และเขาไม่มัวมาดูดมันให้หมดแน่

ชานยอลลุกขึ้นนั่งทับร่างของแบคฮยอนไว้แล้วจัดการถอดกางเกงขาสั้นที่แบคฮยอนใส่อยู่ออกทันที

“อย่านะชานยอล อย่า !!!”

แบคฮยอนลุกพรวดขึ้น ทั้งตีขาและดิ้นไปมา แต่ชานยอลไม่เว้นช่องว่างให้เขาเลยซักนิด ทั้งยังใช้แขนดันร่างเล็กให้นอนทาบกับเตียงไว้ได้ด้วยมือเดียว

“อยู่เฉย ๆ กูไม่อยากลงมืออีก !”

ชานยอลขู่ด้วยน้ำเสียงเฉยชา ส่งสายตาดุร้ายอย่างเยือกเย็น สะกดดวงตาสวยให้ยอมแพ้ และโอนอ่อนในที่สุด

“ยังกูก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วหนิ !”

แบคฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อที่สุด แล้วทิ้งตัวเองลงนอนราบกับที่นอนอย่างไม่หวังพึ่งโชคชะตาอีกแล้ว

แกนกายสีสดนอนแน่นิ่งไร้ซึ่งอารมณ์ร่วม ชานยอลมองหน้าแบคฮยอนอย่างไม่พอใจ ซึ่งตอนนี้ร่างเล็กยอมนอนนิ่ง ๆ ให้อีกฝ่ายทำทุกอย่างได้ตามต้องการ

เชื่องดี

ชานยอลลุกขึ้นถอดกางเกงตัวเองออกอย่างรวดเร็ว  แล้วนั่งลงตรงหว่างขาของแบคฮยอน จับขาทั้งสองแยกออก จนเห็นช่องทางสีสวยขมิบเข้าออก

แล้วจะรออยู่ทำไม ?

ชานยอลจับร่างแบคฮยอนให้นอนในท่าหมอบคลาน ร่างเล็กซึ่งไร้ทางสู้ ทำได้เพียงยันตัวเองขึ้นให้พอหายใจได้ ปล่อยให้น้ำตาที่มีอยู่ระบายความอึดอัดทั้งหมดออกมา

นี่กูเป็นแค่ตุ๊กตายาง ของเล่นมึงจริง ๆ ใช่ไหม !

ทุกอย่างมากมายเกิดขึ้นในหัวของแบคฮยอน มันช่างเหนื่อยล้า และอ่อนแรงอย่างคนที่ไร้ทางเดิน ยิ่งเมื่อหลับตาลง จมปักกับความคิดของตัวเอง ร่างกายนี้แทบจะสูญสลาย

“อ่ะ อ่ะ อึ่ก ... เจ็บ !!!!”

แบคฮยอนเบิกตากว้าง แล้วก็ต้องหลับตาลงในทันที สองแขนที่พยังร่างเล็กอยู่พับอ่อนลงแนบที่นอน อกเล็กทาบไปกับผ้าห่มผืนนุ่ม กัดฟันกรอดจนได้ยินเสียงเสียดสีกัน น้ำใส ๆ ไหลออกจากตายิ่งกว่าเดิม เมื่อความเจ็บปวดจากช่องทางด้านหลังโดนรุกลามอย่างไม่มีการเปิดทาง

“รัดชิบหายเลย”

ชานยอลพูดขณะบีบเค้นสะโพกมนแรง ๆ ทั้ง ๆ แกนกายของตนสอดเข้าช่องทางรักเพียงนิดเดียว โดยไม่ได้เบิกทางใด ๆ ทั้งสิ้น ยิ่งเมื่อเริ่มขยับ ความรัดแน่นก็ยิ่งตอดรัด บำเรอความต้องการของเขาจนหยุดไม่ได้

“อั๊กก ฮรืออ ฮึก .. ฮืออ !!”

แบคอยอนกำผ้าปูที่นอนแน่นจนเป็นรอยยับ ไม่พอยังกัดผ้าห่มระบายความเจ็บแสบ เมือร่างสูงยังพยายามบดเบียดแท่งเนื้อร้อนเข้าร่างกาย มันทั้งเจ็บ ทั้งจุก เหมือนร่างกายกำลังถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ เหมือนมีนับพันเล่มกำลังกรีดผิวหนังไปทั่วทั้งร่างกาย

เจ็บ !

ยิ่งขยับก็ยิ่งต้องการมากขึ้นเรื่อย ๆ ร่างกายควบคุมแทบไม่อยู่

ชานยอลไม่สนใจว่าจะเจ็บปวดหรือทรมานมากเพียงใด ตอนนี้เขามีแต่ความสะใจ ที่ได้ทำทุกอย่างโดยคิดแค่ว่า นี่เป็นการลงโทษ

ลงโทษที่ดื้อรั้น และตบหน้าหล่อ ๆ ของตัวเอง

ทว่าในใจลึก ๆ ก็ยังหวังว่าคน ๆ นี้จะหลาบจำ และยอมเชื่อฟังเขาดี ๆ และมันก็คงมีแค่วิธีนี้เท่านั้น

“อ๊า...อื้มมมมม อื้ออออ”

สะโพกหนากระแทกกระทั้นเข้าออกเร็วขึ้น จนคนใต้ร่างแทบหายใจไม่ทัน เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นทั่วใบหน้า แข่งกับหยดน้ำตามากมายที่ไหลเอ่อซึมกับที่นอน ทั้ง ๆ ที่อุณหภูมิของห้องเย็นเฉียบ

“อืออออ อ๊า .... อ๊ะ อ๊ะ .. อ๊า ... ”

เสียงทุ้มครางต่ำในลำคออย่างพอใจ ขยับสะโพกเข้าออกอย่างรุนแรงและดุดัน นี่ถ้าคนใต้ร่างยินยอมไปด้วย คงจะเป็นเซ็กส์ที่เร้าร้อน และความสุขที่สุด

อารมณ์หนะพอมี แต่ความเจ็บมันมีมากกว่า

“จะไม่ไหวแล้วนะ”

ชานยอลหลับตาพริ้มขยับแกนกายเข้าออกเร็วขึ้น เร็วขึ้น และเร็วขึ้น เช่นเดียวกับช่องทางรักขมิบตอดรัดถี่ยิบ มันไม่ต้องการการรุกล้ำแบบนี้ มันยังไม่ชิน ... และไม่มีการหล่อลื่น

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊า..... !!! ”

ร่างสูงปลดปล่อยน้ำแห่งกามอารมณ์เข้าเต็มช่องทางรัก มันเยอะมากจนไหลออกมาข้างนอกทั้ง ๆ ที่ยังไม่ดึงออกมา

ชานยอลค้างไว้อย่างนั้นจนมั่นใจว่าปล่อยออกมาหมดแล้ว จึงถอนแกนกายออกมาช้า ๆ

หายใจด้วยความหอบถี่ มองร่างที่นอนนิ่ง ก่อนก้มลงไปทับ แล้วใช้มือหนาบีบกรามเล็กให้หันหน้าขึ้นมามองตนเองอีกครั้ง

“นี่แค่สั่นสอนนะ ถ้ามึงยังไม่ยุ่งกับคนอื่น หรือยังมีคนมายุ่งกับมึง ได้เจออีกแน่ !”

“เหอะ !”

“อย่าร่านให้มาก เป็นของกูแล้ว เข้าใจซะ”

ชานยอลปล่อยมือจากกรามเล็ก ปล่อยให้แบคฮยอนนอนหอยหายใจ ทั้งที่ยังหมอบอยู่ ร่างเล็กกำลังจะขาดสติ บรือตาขึ้นมาเล็กน้อย จ้องมองหน้าคนที่นอนข้าง ๆ

“ถ้ากูร่าน แล้วมึงมาเอาคนร่าน ๆ อย่างกูทำไม”

....................................................

นั่นหนะสิ เอาหับแบคทำไม คือเรารออยู่นะชานยอล #ผิดดดดด

โอเคซึ้งหละคะ กลับไปเม้นด้วยนะ ไปเล้ยยยยย คลิกๆ